Ομιλία Σεβ. Μητροπολίτου Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνουα

1^ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ

(14-15/1/2023 – ΑΙΓΙΟ) 

«Από την θρησκεία στην πίστη. Από την τρομοκρατία του θείου στην αγάπη του Θεού. Μία προσωπική πορεία προς την αλήθεια»

Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς

κ. κ. Ιουστίνος

 Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα, κύριε Ιερώνυμε.

 Χαρά μεγάλη έχω που έρχομαι στην Ιερά Μητρόπολή σας και σας συναντώ πρώτη φορά ως Μητροπολίτη και ποιμένα της ιστορικής αυτής Μητροπόλεως. Η φιλία μας είναι μακροχρόνια και χαίρομαι πάρα πολύ που έρχομαι στον τόπο σας. Στον τόπο της διακονίας σας, τόσο ως Καθηγούμενος της ιστορικής και παλαιφάτου Ιεράς Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου και τώρα ως Ποιμενάρχης αυτής της ωραίας Μητροπόλεως. Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση και εύχομαι η ποιμαντορία σας να είναι άλυτη, ακύμαντη και μακροχρόνια.

Αξιότιμοι Άρχοντες του τόπου, κύριε Υπουργέ, κύριοι Αντιπεριφερειάρχες, κύριοι Βουλευτές, κύριε Δήμαρχε, και λοιποί άπαντες επίσημοι, γιατί στην εκκλησία δεν έχουμε επίσημους και ανεπισήμους, καθώς όλοι είμαστε επίσημοι. Και λέω ότι είμαστε όλοι επίσημοι, γιατί για κάθε έναν από εμάς ο Χριστός έχυσε το τίμιο αίμα Του και ιδιαίτερα  γι’ αυτόν που εμείς τον έχουμε στην άκρη του μυαλού μας, στην άκρη του ματιού μας, που τον θεωρούμε ως περιθωριοποιημένο, ως άνθρωπο που δεν μετέχει στην εύρυθμη και σωστή σε εισαγωγικά κοινωνική μας ζωή. Γι’ αυτόν ο Χριστός έχυσε το αίμα Του, οπότε είμαστε άπαντες πολύτιμοι και άπαντες επίσημοι.

Αγαπητά μας παιδιά, Σύνεδροι του πρώτου αυτού σπουδαίου Συνεδρίου Νεολαίας  που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, χαίρομαι που είμαι μέλος αυτής της συνάξεως. Έχω ετοιμάσει ένα κείμενο, αλλά δεν θέλω να το διαβάσω, γιατί νομίζω ότι όταν μιλάς στους νέους πρέπει να βγαίνεις από το κείμενο και να μιλάς όχι τόσο με το μυαλό σου, αλλά με την καρδιά σου. Γιατί ο νέος και η νέα καταλαβαίνει περισσότερο, όταν μιλάς με την καρδιά παρά με τον νου. Και τούτο διότι ο νέος και η νέα  περισσότερο αισθάνονται με την καρδιά και λιγότερο με τον νου. Είναι περισσότερο άνθρωποι, θα έλεγα, ο νέος και η νέα. Διότι ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του ενεργοποιεί όλα τα όμορφα στοιχεία της ζωής του. Ό νους σκοτισμένος πλέον από τα πάθη μας, δεν μπορεί εύκολα να συλλάβει τα μεγάλα τα όμορφα τα ιδεώδη, ενώ στην καρδιά υπάρχει ακόμη ένας χώρος ατόφιος, ένας χώρος καθαρός, ένας χώρος που εμείς οι ποιμένες λέμε ότι σε αυτόν τον χώρο επιμένει να παραμένει το Άγιον Πνεύμα που φωτίζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην αλήθεια.

 Θα μιλήσω, λοιπόν, με την καρδιά μου και αν κάποτε βγουν τα πρακτικά θα δώσω και το κείμενο μου. Όπως ακούσατε το θέμα που θα αναπτύξουμε με την χάρη του Θεού και με την ευχή του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου σας, αναφέρεται στη θρησκεία και την πίστη. Μιλάω για την τρομοκρατία του θείου και για την αγάπη του Θεού. Όπως θα κατανοήσετε είναι δύο αντίθετες έννοιες η θρησκεία με την πίστη, δεν έχουν καμία, μα καμία εσωτερική σχέση. Μπορεί να φαίνεται ότι έχει η πίστη με την θρησκεία ομοιότητες, αλλά δεν έχουν μεταξύ τους καμία μα καμία σχέση. Όπως επίσης δεν έχει καμία σχέση η τρομοκρατία του θείου με την αγάπη του Θεού. Είναι εντελώς αντίθετες έννοιες. Και όμως εμείς μέσα στην καθημερινότητα μας, την θρησκευτική καθημερινότητα μας ταυτίσαμε δυστυχώς την έννοια της θρησκείας με την πίστη, ταυτίσαμε την τρομοκρατία του θείου με την αγάπη του Θεού. Θα σας μιλήσω, παιδιά μου, πάρα πολύ απλά, θα αποφύγω θεολογικούς όρους, που ενδεχομένως θα είναι ακατανόητοι για σας και δεν θα μπορείτε να καταλάβετε αυτά τα οποία σας λέω και θα προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω λίγο την γλώσσα σας και την ορολογία, που εσείς  χρησιμοποιείτε, όσο μπορώ, γιατί και εγώ πλέον μεγάλωσα και έχω μια απόσταση χρονική αρκετά μεγάλη από εσάς.

Έρχεστε, πολλές φορές, και μου λέτε «Σεβασμιώτατε αισθανόμαστε πολύ μακριά από αυτό που ζητάτε εσείς οι ιερείς με αυτό που ζούμε εμείς. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την διδαχή σας και ακόμη περισσότερο δεν μπορούμε να την εφαρμόσουμε μέσα στην καθημερινότητα μας. Αισθανόμαστε ότι υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα σε αυτά που ζούμε εμείς οι νέοι και σε αυτά που κηρύσσετε εσείς από τους άμβωνες μέσα στην εκκλησία». Έρχονται άλλοι νέοι και μου λένε «προέρχομαι από μια οικογένεια η οποία μας δίδαξε χριστιανική ζωή. Όμως δεν μπορώ ασφυκτιώ μέσα σε αυτό το χώρο. Δεν θέλω να δεχτώ αυτά που λένε οι γονείς μου. Με έμαθαν να προσεύχομαι, με πήγαιναν στην Εκκλησία, μου έλεγαν να μετέχω και εγώ στα μυστήρια της Εκκλησίας, αλλά πλέον έχω μπουκώσει, δεν μπορώ να ακούω τον μπαμπά μου και την μαμά μου συνεχώς να μου λένε να είσαι καλό παιδί και για να είσαι καλό παιδί πρέπει να πας στην Εκκλησία. Εγώ δεν θέλω να είμαι καλό παιδί και γι’ αυτό δεν θέλω να πάω στην Εκκλησία». Έρχεται άλλος και μου λέει «βλέπω Σεβασμιώτατε μια ασυνέπεια των δικών σας λόγων της Εκκλησίας,  με αυτά που διδάσκετε με τις δικές σας πράξεις. Δεν μου αρέσει αυτό, γι’ αυτό δεν σας αποδέχομαι, σας απορρίπτω» . «Θυμάμαι», λέει ο άλλος, «ότι η μαμά μου όταν ήθελε να με σωφρονίσει  μου έλεγε, πρόσεξε σε βλέπει ο Θεός από πάνω και θα σε τιμωρήσει. Τι είναι ο Θεός που μου σερβίρετε, τρομοκράτης; Αστυνόμος; Δικαστής; Όταν εγώ θα κάνω κάτι κακό αυτός θα έρθει σαν τον Δία να ρίξει τον κεραυνό και να με σκοτώσει;». Τέτοιες και ακόμη περισσότερες από αυτές τις απόψεις ακούμε καθημερινά από νέους ανθρώπους. Απόψεις, που πραγματικά μας κάνουν να σκεφτόμαστε, πού σφάλαμε, πού σφάλουμε και πού δεν πρέπει από εδώ και πέρα να σφάλουμε διότι, να σας πω ένα μυστικό:

Όταν κουβεντιάζουμε με νέους, όπως σήμερα Σεβασμιώτατε, ερχόμαστε λίγο σε δυσκολία. Γιατί; Γιατί πρέπει να σας δώσουμε απαντήσεις σε θέματα που εσείς μας θέτετε, στα οποία θα πρέπει να έχουμε απαντήσεις, που πρέπει να έχουν και ένα αληθινό αντίκρισμα από πίσω. Δεν μπορούμε να σας λέμε να κάνετε εσείς πράγματα, που εμείς δεν κάνουμε. Άρα, ο διάλογος με νέους ανθρώπους αποτελεί μια ευκαιρία και για τη δική μας αυτοκριτική. Το είπατε πάλι εσείς, ότι δηλαδή η καλύτερη βελτίωση των νέων είναι η βελτίωση των μεγάλων. Από εμάς πρέπει να γίνει δουλειά και όχι να στοχοποιούμε τους νέους. Αυτό, άλλωστε, είναι η παράδοση της Εκκλησίας:  ένας κόσμος αλλάζει μόνον από έναν Άγιο ε; Μην το ξεχνάτε αυτό:  Ένας Άγιος μπορεί να αλλάξει έναν ολόκληρο κόσμο. Θυμηθείτε τον όσιο Παΐσιο. Τι ήταν;  Ένας άνθρωπος, μια μονάδα. Κι όμως αυτή η μονάδα έφερε σε εσωτερική μεταβολή θετική τόσους ανθρώπους όχι από παραδοσιακές λεγόμενες οικογένειες, αλλά από οικογένειες που δεν είχαν ακούσει καν για Θεό ή που συνειδητά είχαν αρνηθεί τον Θεό μέσα στην ζωή τους.

Άρα, θα πρέπει πρώτα εμείς οι μεγάλοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας και μετά να σας δούμε εσάς στα μάτια. Μιλήσατε για τείχος, μου δώσατε πολλές ευκαιρίες να σκεφτώ πού έχει δημιουργηθεί αυτό το τείχος ανάμεσα στην νεολαία και στην Εκκλησία. Δεν αρνούμαι αυτό το τείχος. Φοβούμαι ότι εμείς, οι της Εκκλησίας, ορθώσαμε αυτό το τείχος. Οι νέοι λίγο συνέβαλαν σε αυτό. Δυστυχώς, το φαινόμενο του τείχους δεν είναι μόνο στην Εκκλησία. Είναι και στην πολιτική ζωή, είναι και στην κοινωνική ζωή, είναι και στην επαγγελματική ζωή. Γενικά  ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να δημιουργήσει δύο στρατόπεδα, τους λεγόμενους συντηρητικούς, όχι με την έννοια, όπως την ορίζουμε πολιτικά, για μένα είναι λάθος πλέον^. δεν υπάρχουν συντηρητικοί και προοδευτικοί, ή οι λεγόμενοι συντηρητικοί και οι λεγόμενοι νέοι ή νεανίζοντες. Λάθος αυτό, διότι, από τη στιγμή που σε μια κοινωνία προσπαθούμε να υψώσουμε τείχη, έχουμε χάσει το παιχνίδι. Τα μέλη της κοινωνίας πρέπει να συμπλέκονται να συν-προοδεύουν, να συμπορεύονται , για να μπορέσει να πετύχει η κοινωνία. Όμως αυτό είναι δουλειά των πολιτικών να αναλάβουν την ευθύνη τους.

Εγώ θα μιλήσω για εμάς και θέλω να μιλήσω με ειλικρίνεια. Σας δώσαμε παιδιά τόσο ως Εκκλησία αλλά και ως θρησκευτικές οικογένειες λάθος μηνύματα για το τί είναι ο χριστιανισμός και η χριστιανική μας πίστη και, δυστυχώς, περισσότερο σας δώσαμε μέσα από τις οικογένειες θρησκεία και όχι πίστη. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην θρησκεία και στην πίστη παιδιά μου; Η διαφορά είναι ότι στην θρησκεία υπάρχει ένας δυνάστης Θεός, μια υπέρτατη δύναμη, η οποία επεμβαίνει με το στανιό στην ζωή των ανθρώπων, είτε βοηθώντας τον άνθρωπο είτε τιμωρώντας τον. Και από την άλλη πλευρά οι άνθρωποι θέλουν την παρουσία του Θεού στη ζωή τους μόνον όταν τους βοηθάει και όχι όταν τους παιδαγωγεί. Αυτό τί σημαίνει; Σημαίνει ότι υπάρχει ένας Θεός δυνάστης, ένας Θεός τρομοκράτης, ένας Θεός που τα βλέπει όλα από πάνω και επεμβαίνει δια της βίας στην ζωή των ανθρώπων για να διορθώσει τους ανθρώπους. Και υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι είναι δούλοι του Θεού αυτού, με την έννοια της πλήρους εξαρτήσεως από τον Θεό και της υποχρεωτικής αποδοχής του Θεού μέσα στην ζωή τους. Αυτό είναι θρησκεία  παιδιά. Ένας Θεός τρομοκράτης, ένας Θεός δυνάστης, ένας Θεός, που δεν σου δίνει δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή.

 Τί είναι πίστη; Πίστη είναι όταν ο Θεός δεν είναι τρομοκράτης, αλλά Πατέρας, αδερφός, φίλος. Δεν είναι λέξεις που τις χρησιμοποιώ εγώ. Ο ίδιος ο Χριστός τις χρησιμοποίησε θέλοντας να πει στον άνθρωπο ποιός είναι. Ποιός Θεός, σας ρωτώ, παιδιά, ακόμη και εγώ, όταν τα ακούω και σκανδαλίζομαι και χαίρομαι, ποιός Θεός θα έλεγε στους μαθητές του, που οι μαθητές είναι κτίσματα, άνθρωποι απλοί, θα τους έλεγε «υμείς φίλοι μου εστέ», «εγώ υμάς καλώ φίλους» εσείς είστε φιλαράκια μου, εγώ σας καλώ φίλους. Και ποιός Θεός θα εξίσωνε ποτέ τον εαυτόν Του, το είναι Του  με τον άνθρωπο, γιατί οι φίλοι είναι ίσοι μεταξύ τους. Στην φιλία δεν υπάρχει κάποιος ανώτερος και κάποιος κατώτερος. Πίστη, λοιπόν, είναι όταν ο Θεός είναι φίλος μας, είναι πατέρας μας είναι αδερφός μας. Και όταν την φιλία που μου προσφέρει, εγώ ελεύθερα την αποδέχομαι. Την θέλω την φιλία του Θεού μέσα στην ζωή μου. Για να κάνω, όμως, φίλο τον Θεό πρέπει να δημιουργήσω σχέση με τον Θεό. Θα τα πει πολύ ωραία ο πατήρ Βαρνάβας σε λίγο.

 Τι σημαίνει θέλω να δημιουργήσω σχέση με τον Θεό; Πιστεύω ότι ο Άλλος, που είναι Θεός, δεν είναι μια αόριστη δύναμη , δεν είναι μια δύναμη η οποία μάς έρχεται από το υπερπέραν και δεν την γνωρίζω, αλλά είναι πρόσωπο. Μπορείτε να κάνετε σχέση με έναν που δεν είναι πρόσωπο; Λέμε ότι είναι διαστροφή σχέσεως,  όταν ένας άνθρωπος, λέει ας πούμε, ότι παντρεύτηκε με το ξύλο, με τον βράχο. Αυτή είναι διαστροφή σχέσεως. Για να κάνεις σχέση, πρέπει να έχεις απέναντι σου πρόσωπο. Πίστη είναι να πιστεύεις ότι ο Θεός είναι πρόσωπο, ότι μπορείς να του μιλάς, ότι μπορεί να σε ακούει, μπορεί να σου απαντάει και όχι έναν Θεό, για τον οποίο αναρωτιέσαι: «άραγε υπάρχει; Δεν υπάρχει; Με ακούει; Δεν με ακούει;». Εκεί είναι το φοβερό, να πιστεύεις σε ένα Θεό που είναι μουγκός. Να πιστεύεις ένα Θεό που δεν σε ακούει, που δεν αισθάνεσαι την παρουσία του. Απλώς να υποτάσσεσαι σε αυτόν από φόβο ή από μια αρρωστημένη θρησκευτική ανάγκη. Γιατί ο άνθρωπος, επειδή πλάστηκε από τον Θεό, έχει τον εθισμό να πιστεύει κάπου. Ε, αυτή η ανάγκη δημιουργεί την αποδοχή ενός Θεού, που δεν τον ακούω, που δεν τον αισθάνομαι, που δεν τον συναναστρέφομαι, που δεν είναι πατέρας μου, που δεν είναι φίλος μου. Δυστυχώς, λοιπόν, με τον τρόπο που σας δείξαμε τον Θεό, μέσα στις οικογένειες μας, ακόμα και μέσα στην Εκκλησία, σάς δώσαμε να καταλάβετε, παιδιά μου, ότι η σχέση με τον Θεό είναι μια εξαναγκαστική σχέση, που πρέπει να τα έχεις καλά με τον Θεό για να περάσεις καλά στην σ’ αυτή τη ζωή.

 Είπε ο ποιμενάρχης σας κάτι ωραίο, είπε: «μέχρι τώρα διδαχτήκατε να πηγαίνετε στο κατηχητικό, να πηγαίνετε στην εκκλησία, για να γίνεται καλά παιδιά, για να σας λυθούν με μαγικό τρόπο τα προβλήματα της ζωής». Ε λοιπόν  όχι, δεν θα σου δώσει ο Θεός λυσάρια για να λύσεις το πρόβλημα, θα σου μάθει τον τρόπο να λύσεις το πρόβλημα. Αυτός είναι ο Θεός δεν σε κάνει κακομαθημένο παιδάκι μαμμόθρεπτο. Τα μαμμόθρεπτα έχουνε έτοιμες λύσεις. Ο Θεός τί σε κάνει; Ο Θεός σου δίνει τη δυνατότητα να λύσεις το πρόβλημα, σε κάνει δηλαδή τί; Σε κάνει παλικάρι, σε κάνει λεβέντισσα. Δεν θέλει να είσαι μαμμόθρεπτο. Σε κάνει να παλεύεις για την ζωή σου, για την αξία της ζωής, για τα ιδανικά της ζωής. Να δημιουργείς, να γίνεις άνθρωπος με την έννοια του όρου  «άνω θρώσκω», δηλαδή κοιτώ προς τα ψηλά, αφού πρώτα, όμως, σε μάθει ο Θεός να πατάς στη γη. Αν δεν πατήσεις γερά στη γη, δεν θα μπορέσεις ποτέ να πας ψηλά, γιατί θα είσαι φοβισμένος, γιατί δεν ξέρεις αν θα μπορέσεις να πατήσεις και θα ψάχνεις έναν Θεό που θα σου δώσει στερεό έδαφος να πατήσεις. Όχι, ο Θεός λέει: « κατάκτησε το στέρεο έδαφος». Αυτός είναι ο Θεός μας. Αυτή είναι η πίστη μας. Και μια βασική προϋπόθεση έχει η πίστη μας για να λέγεται πίστη και όχι θρησκεία: την ελευθερία. Ο Θεός μάς έπλασε τραγικά ελεύθερους. Το λέω εγώ έτσι. Και γιατί μας έκανε τραγικά ελεύθερους; Μας είπε ο Κύριος σας κάνω «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν» μου. Σας δίνω αυτά που έχω εγώ. Ένα βασικό ιδίωμα του Θεού είναι η ελευθερία Του. Αυτήν την ελευθερία, παιδιά μου, μας την έδωσε και μας είπε «σας κάνω ελεύθερους. Θέλετε να με αγαπήσετε; Αγαπήστε με. Θέλετε να με αρνηθείτε; Αρνηθείτε με. Θέλετε να με αμφισβητήσετε; Αμφισβητήστε με. Έχετε την ελευθερία να κάνετε τα πάντα και εγώ δεν θα επέμβω». Μα θα με αγαπάς; «Εγώ θα σε αγαπώ». Μα θα με βρίζεις; «Εγώ θα συνεχίσω να σε αγαπώ». Μα θα με αμφισβητείς; «Εγώ θα συνεχίσω περισσότερο να σε αγαπώ. Η αγάπη μου θα είναι σταθερή για εσένα. Εσύ χρησιμοποίησε την ελευθερία σου».

Παίρνει, λοιπόν, την ελευθερία ο Θεός και την φυτεύει μέσα στον άνθρωπο. Πίστη, λοιπόν, είναι να αποδέχομαι τον Θεό με ελευθερία, όχι με την βία, όχι γιατί μού το έμαθαν, όχι γιατί πρέπει. Και υπάρχει ένα κομβικό σημείο για εσάς τους νέους, που από την παραδοσιακή θρησκεία που μάθαμε στην εκκλησία, στα κατηχητικά, περνάμε στην αντίπερα όχθη της ελευθερίας, που είναι η πίστη. Ποιο είναι αυτό το κομβικό σημείο; - Εγώ, προσωπικά, ως Ιεράρχης, το χαίρομαι, άλλοι το φοβούνται- .Είναι η εφηβεία σας, κατά την οποία όλα γίνονται άνω κάτω. Το ξέρετε καλύτερα από εμένα. Τα περάσαμε και εμείς, αλλά εμείς οι μεγάλοι θέλουμε να ξεχνάμε, τί κάναμε στην εφηβεία και προτείνουμε ένα μοντέλο ζωής σαν να είναι λίγο απάνθρωπο, έξω από αυτήν την κοινωνία. Η εφηβεία λοιπόν, ποια χάρη δίνει στον άνθρωπο; (Γιατί για μένα χάρη είναι). Αυτή η αμφισβήτηση σε κάνει να περνάς από την παραδοσιακή θρησκεία στην προσωπική πίστη. Σε κάνει να αμφισβητήσεις αυτά που έμαθες στο σπίτι σου και το κατηχητικό σχολείο. Και αυτή η αμφισβήτηση, αυτή η πάλη μέσα σου θα σου δώσει την αληθινή πίστη. Πώς; Όταν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Γιατί αυτός που είναι ειλικρινής με τον εαυτόν του, πάντα βρίσκει τον Θεό. Αν ξεκινάς παλεύοντας με τον Θεό, όμως με ειλικρίνεια και τιμιότητα, σίγουρα θα συναντήσεις τον Θεό στην ζωή σου. Δεν είναι κακό οι νέοι να αμφισβητούν, ακόμα και την πίστη μας. Δεν είναι κακό να μάς αμφισβητείτε. Το χαιρόμαστε. Νιάτα είστε, δεν θα αμφισβητήσετε; Δεν είναι κακό οι νέοι μας, πολλές φορές να αρνούνται αυτό το οποίο δέχτηκαν από τους πατέρες τους. Κακό, όμως, είναι όταν οι νέοι εμμένουν εγωιστικά σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ως σωστό, όταν ο Θεός τους δείχνει την αλήθεια. Εκεί είναι ένα σημείο λεπτό που θα πρέπει ο καθένας να σταθεί απέναντι σε αυτό το σημείο με τιμιότητα και με ειλικρίνεια. Ο Θεός θα σου δείξει το φως και την παρουσία του. Εσύ θα είσαι έτοιμος για να ακούσεις την φωνή του και να δεις το προσωπό Του; Τι θέλω να πω; Θα το πω με ένα ινδιάνικο ποίημα. Δεν μπορώ να το μεταφέρω επ’ ακριβώς αλλά νοηματικά.

Κάποτε, λέει, ο άνδρας στράφηκε προς τον ουρανό και είπε «Θεέ μου αν υπάρχεις δείξε μου ένα σημείο για να πιστέψω». Και τότε ένας κεραυνός έσκισε τον αέρα. Αλλά ο άνδρας ήταν τόσο βιαστικός που δεν το είδε. Συνεχίζοντας ο νέος άνδρας μέσα στην αγωνία του, Τού φωνάζει δυνατά «Θεέ μου δείξε μου ένα σημάδι. Θέλω να πιστέψω, αλλά θέλω να δω ένα σημάδι από εσένα». Δίπλα στον άνδρα άνθισε ένα χαμομήλι, αλλά ο άνδρας ήταν τόσο απορροφημένος από την σκέψη του, που πάτησε το χαμομήλι και το τσάκισε. Συνέχισε την πορεία του γεμάτος αγωνία: «Θεέ μου αν υπάρχεις θέλω να μου δείξεις ένα αποδεικτικό στοιχείο». Εκείνη την στιγμή ένα παιδάκι γεννήθηκε, αλλά ο άνδρας δεν άκουσε την φωνή του, μάλλον δε τον ενόχλησε η φωνή του παιδιού. Απογοητευμένος και έχοντας πλέον πειστεί ότι δεν υπάρχει Θεός του λέει: «μια τελευταία ευκαιρία σου δίνω. Δείξε μου ότι υπάρχεις». Και ο Θεός πήγε από πίσω και άγγιξε τον ώμο του άνδρα. Δυστυχώς, όμως, για τον άνδρα με μια βίαιη κίνηση σκότωσε την πεταλούδα, που είχε σταθεί στον ώμο του. Ο Θεός χρησιμοποιεί τρόπους για να δείξει την παρουσία του. Διαφόρους τρόπους μέσα από τον φυσικό κόσμο, μέσα από την προσωπική μας ζωή και εμπειρία. Το θέμα είναι αν εμείς έχουμε τον χρόνο, έχουμε την διάθεση να δούμε τον Θεό, να ακούσουμε τον Θεό, γιατί δυστυχώς είμαστε τόσο βιαστικοί,  όλοι, νέοι και μεγαλύτεροι, που ενώ ο Θεός μας μιλάει εμείς δεν τον ακούμε. Είμαστε τόσο απορροφημένοι στο διαδίκτυο, που ενώ μας αγγίζει, εμείς δεν Τον αισθανόμαστε. Είμαστε τόσο υποταγμένοι στα πάθη μας, που ενώ Θεός μας αγκαλιάζει, εμείς αισθανόμαστε την αγκαλιά του ως πνιγμό. Γιατί; Γιατί δεν έχουμε διάθεση να Τον ακούσουμε και να Τον ζήσουμε. Ο Θεός όμως στέκεται για όλους μας εκεί παιδιά. Είτε τον αγαπάμε, είτε δεν τον αγαπάμε, Αυτός πάντοτε είναι δίπλα μας. Μας περιμένει, γιατί μας θεωρεί παιδιά Του και όχι δούλους Του. Μας θεωρεί πλάσματα ελεύθερα και όχι μολυβένια στρατιωτάκια, που πρέπει να έχουμε όλοι τις ίδιες κινήσεις και όλοι τις ίδιες απόψεις.

Τελειώνω με μια σκέψη. Λέγουν πάλι οι νέοι και οι μεγαλύτεροι. Ωραία μας τα είπατε και για τον Θεό και για την ελευθερία, για το ότι πρέπει να έχουμε προσωπική σχέση με τον Θεό. Αλλά γιατί τον Θεό δεν τον ακούμε; Γιατί τον Θεό δεν τον βλέπουμε; Γιατί τον Θεό δεν τον αισθανόμαστε; Η απάντηση είναι απλή παιδιά. Γιατί ο Θεός παρουσιάζεται σε καθαρές καρδιές. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία όπως είπε ο Χριστός ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Καθαρές καρδιές όταν λέμε δεν εννοούμε τις αναμάρτητες, ποιος είναι αναμάρτητος; Όλοι γεμάτοι πάθη είμαστε και εγώ που σας μιλάω ομοιοπαθής είμαι. Με τα πάθη μου παλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι καθαρές καρδιές, που εμφανίζεται ο Θεός σε αυτές; Είναι οι καρδιές που ποθούν τον Κύριο. Που παρ’ όλες τις αδυναμίες τους, τις πτώσεις και τα ελαττώματα  θέλουν να δούνε τον Χριστό. Που παλεύουν μέσα στην Εκκλησία. Που αγωνίζονται μέσα στην Εκκλησία. Που καταθέτουν τις αμαρτίες τους με ταπείνωση στα επιτραχήλια των πνευματικών. Που κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Χριστού. Παιδιά μου, αν θέλετε να ζήσετε τον Θεό μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορείτε να τον ζήσετε. Εκτός της εκκλησίας δεν μπορεί να βιωθεί ο Θεός. Και δεν μπορεί να φανερωθεί ο Θεός «καθώς εστίν» όπως λέει ο ίδιος ο Χριστός στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Μας είπε ότι μπορούμε να δούμε τον Θεό «καθώς εστί»  δηλαδή όπως είναι. Τούτο γίνεται, μέσα στην Εκκλησία όμως. Αυτός είναι ο χώρος που εμείς οι άνθρωποι μπορούμε ευκολότερα να ζήσομε τον Θεό. Και είδα νέους και νέες πολλούς που μέσα στην Εκκλησία, ζώντας τον πόθο του Θεού μέσα στην Εκκλησία με μετάνοια, ήρθαν στιγμές που μας είπαν: «πάτερ, τώρα πιστεύουμε, όχι γιατί μας το είπες εσύ, αλλά τώρα πιστεύουμε γιατί εμείς ακούσαμε τον Θεό, εμείς είδαμε τον Θεό, εμείς νιώσαμε τον Θεό, εμείς γευτήκαμε τον Θεό και άρα η εμπειρία μας μας λέει για τον Θεό και όχι τα δικά σου χείλη» .

Αγαπητά μας παιδιά, νέοι και νέες, νέες και νέοι της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας αλλά και των άλλων Μητροπόλεων, που ανέφερε ο Σεβασμιώτατος. Έχει γραφεί πολύ εύστοχα ότι οι νέοι είναι πλασμένοι για τον ηρωισμό και πράγματι εγώ επιμένω να λέω ότι είστε πλασμένοι για τον ηρωισμό. Δεν σας θεωρώ αυτό που λένε ειρωνικά: «α α η νεολαία, ποια νεολαία;» Εμείς φέραμε την πατρίδα σε αυτό το χάλι που είναι, και όχι εσείς. Εσείς είστε πλασμένοι για τον ηρωισμό. Παιδιά μου, μην συμβιβαστείτε με το να έρπετε κάτω στο χώμα. Μην συμβιβαστείτε με μια ζωή βουτηγμένη μέσα στο βάλτο. Βγάλτε φτερά και πετάξτε. Μπορείτε να το κάνετε. Και μπορείτε να το κάνετε, γιατί είναι έτσι οι δυνάμεις της ψυχής σας που ταιριάζουν με τα χαρίσματα του Θεού. Μην ξεχνάτε και μην λησμονείτε ότι πριν διακόσια και τριακόσια χρόνια στην πατρίδα μας, νέοι άνθρωποι αναβίωσαν τους νεομάρτυρες. Οι περισσότεροι νεομάρτυρες δεν ήταν γέροντες, αλλά νέοι και νέες σαν και εσάς. Δεκαπέντε, δεκαέξι, δεκαεπτά και είκοσι χρονών. Οι νεομάρτυρες αυτοί που σήμερα αποτελούν τα κοσμήματα της εκκλησίας!

 Παιδιά μου, πάρτε στα χέρια σας την Εκκλησία και δημιουργήστε αυτό που εμείς δεν δημιουργήσαμε! Αυτό το μήνυμα θέλω να σας προσφέρω σήμερα. Είναι η ώρα σας μέσα στην Εκκλησία. Μην αφήσετε την ευκαιρία να φύγει. Κοντά στον Ποιμενάρχη σας, τον πατέρα Ιερώνυμο, που τόσο πολύ σας αγαπάει, συνδεθείτε με την Εκκλησία και προσφέρετε στην Εκκλησία. Είναι άδικο να στέκεστε απέναντι στο βουνό και να λέτε η Εκκλησία είναι τέτοια, τέτοια, τέτοια. Μπες μέσα στην Εκκλησία και πάλεψε για να αλλάξεις αυτά που δεν σου αρέσουν στην εκκλησιαστική ζωή και τότε θα δεις αυτό που ψάλλουμε στην εκκλησία ότι ο Κύριος είναι Χριστό. Δηλαδή τί; «γεύσασθε και ίδετε ότι χριστός ο Κύριος» πάρτε και φάτε και γευτείτε ότι ο Κύριος είναι γλυκός. Είναι γλυκός ο Χριστός βρε παιδιά. Πώς να σας το πω; Είναι πολύ γλυκός ο Χριστός. Αφήστε τα υποπροϊόντα που σας γλυκαίνουν στην άκρη και γευτείτε την γλύκα του Χριστού και όποιος γευτεί την γλύκα του Χριστού,  όπως είπε και ο Σεβασμιώτατος επαναλαμβάνοντας μια έκφραση δική μου, τότε τον καψουρεύεται τον Χριστό. Δεν τον αφήνει τον Χριστό με τίποτα, ζει μέσα στην Εκκλησία πέφτοντας  και σηκώνοντας πάλι τον εαυτόν του,  αλλά πάντοτε με τον Χριστό. Σας εύχομαι τον Χριστό να έχετε στην καρδιά σας και μη φοβάστε. Προχωράτε και θα πετύχετε.