Ἐνθρονιστήριος Λόγος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἱερωνύμου.

   Ἐν Αἰγίῳ τῇ 23ῃ Νοεμβρίου 2019

«Ἐγὼ δὲ ἥδιστα δαπανήσω καὶ ἐκδαπανηθήσομαι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν» (Β΄ Κορ. ιβ΄15).

 Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμε, σεπτέ Προκαθήμενε τοῦ ἱεροῦ Συνθρόνου τῆς καθ’ Ἑλλάδα ἁγιωτάτης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας,

 Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα ἀπό Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιε,

Σεβασμιοπόθητε τῶν σεπτῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Τίμιον πρεσβυτέριον, Χριστοῦ διακονία,

Ὁσιώτατοι μοναχοί καί μοναχές,

 Ἀξιότιμοι ἐκπρόσωποι τῶν πολιτικῶν, αὐτοδιοικητικῶν, στρατιωτικῶν καί λοιπῶν ἀρχῶν καί ἐξουσιῶν,

Τέκνα καί ἀδελφοί ἐν Κυρίῳ ἐπιπόθητοι,

 Αὐτούς τούς θεσπεσίους λόγους, τούς ὁποίους ὁ μέγας Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν καί θεμελιωτής τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Παῦλος, ἀπηύθυνε πρός τούς χριστιανούς τῆς γειτονικῆς περιακούστου πόλεως τῆς Κορίνθου, μέ ἱερό δέος καί βαθεῖα συγκίνηση ἐπιθυμῶ καί ἐγώ, ὁ μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τίς πνευματοκίνητες ψήφους τῶν σεπτῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀναδειχθείς γνήσιος, κανονικός καί νόμιμος Ἐπίσκοπος καί πνευματικός σας ποιμάντωρ καί προστάτης, νά ἐπαναλάβω πρός τήν ἀγάπην σας αὐτή τήν ἱερή ὥρα, κατά τήν ὁποίαν, τρέμων καί χαίρων ἀνέρχομαι τίς ἱερές βαθμίδες τῆς Ἐπισκοπικῆς μου Καθέδρας τῆς περιδόξου και θεοστηρίκτου Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας. Ἔρχομαι κοντά σας, ἀδελφοί τίμιοι, «οὐ καθ’ ὑπεροχὴν λόγου ἢ σοφίας», οὐχί αὐτόκλητος ἀλλά θεόκλητος καί σφόδρα ἐπιποθῶν νά καταστῶ καί δημόκλητος, ἀλλ’ ἐν συνοχῇ καρδίας καί συστολῇ πνεύματος διαπορῶν δι’ ὅσα σήμερον, ἔνδοξά τε καί θαυμάσια, τελεσιουργοῦνται εἰς τό ταπεινόν μου πρόσωπον καί δοξολογῶν τό ὑπερύμνητον ὄνομα τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ. Ἀπό τοῦ ὕψους τοῦ Ἐπισκοπικοῦ μου θρόνου, πού ὁμοιάζει δι’ ἐμέ περισσότερον μέ ἰκρίωμα Σταυροῦ καί οὐδόλως μέ θρόνον ἐξουσίας καί ἀνέσεων, σᾶς ἀγκαλιάζω ὅλους νοερῶς καί ἀδελφοποθήτως, στηριζόμενος καί ἐμπνεόμενος σπουδαίως ἀπό τούς λόγους τοῦ Θεοῦ τοῦ Κυρίου Σαβαώθ, τοῦ εἰπόντος ποτέ εἰς τόν θεόπτην προφήτην του τό: «ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε καὶ μὴ φοβοῦ, μηδὲ δειλιάσῃς, ὅτι ἐγὼ ὁ Κύριός σου, ὁ συμπορευόμενός σοι, οὐ μὴ σὲ ἀνῶ, οὐ μὴ σὲ ἐγκαταλείψω» (Δευτ. λα΄, 6 7) «Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ δαψιλῶς εὐλογήσας με ἐν πάσῃ εὐλογίᾳ πνευματικῇ.» (Ἐφεσ. α΄, 3), ἀναφωνῶ ἐκ μέσης δοξολογούσης καί εὐγνωμονούσης καρδίας πρός τόν Θεόν τῶν πατέρων ἡμῶν «ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα Αὐτοῦ» (Λουκ. α΄, 49).

Στέκομαι ἐνώπιόν σας, ἀδελφοί, σήμερον μέ ἀπόφασιν ἱερά νά ἐκδαπανηθῶ εὐχαρίστως, «ὡς ἱεράρχης θυόμενος» διά τήν δόξαν τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, τήν εὐστάθειαν τῆς φιλοστόργου μητρός ὅλων, ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν κατά Χριστόν προκοπήν τοῦ καθενός σας προσωπικῶς . Εὐγνώμονες εὐχαριστίες καταθέτω σήμερον ἐνώπιον τοῦ σεπτοῦ Προκαθημένου τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας, Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου Β΄, δι’ ὅσα ἡ φιλόστοργος καρδία του εἰργάσατο μέ λόγους καί ἔργα διά τήν ἐλαχιστότητά μου.

Μακαριώτατε πάτερ, «ἐθαυμάστωσας ὄντως ἐπ’ ἐμοὶ τὰς εὐεργεσίας σου καὶ τὰ ἐλέη σου». Δεχθεῖτε παρακαλῶ, ὡς ταπεινόν ἀντίδωρον τῶν μεγάλων εὐεργεσιῶν σας πρός τό ταπεινόν μου πρόσωπον τήν ὁλόθυμον διαβεβαίωσιν τῆς πρός Ὑμᾶς, υἱικῆς, ἀβαροῦς καί διακριτικῆς ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως. Παρακαλῶ μήν παύσητε νά μέ σκεπάζητε μέ τήν ἁγίαν προσευχήν σας. Μετά βαθείας συγκινήσεως ἀτενίζω πρός τό σεπτόν καί τετιμημένον πρόσωπον τοῦ γεραροῦ γέροντος, εὐεργέτου καί διδασκάλου μου, πολιοῦ Μητροπολίτου Ἀμβροσίου, τοῦ ἄχρι τῆς παρούσης στιγμῆς Τοποτηρητοῦ τῆς ἱερᾶς αὐτῆς ὁλκάδος. Ἐπαναλαμβάνω μέ ὅλην τήν δύναμιν τῆς ψυχῆς ὅσα ἐλάλησα κατά τήν ἱερωτάτην στιγμήν τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας μου. Πανσεβάσμιε γέροντα, ἕως τέλους θά ἀγωνισθῶ νά εἶμαι δι’ Ὑμᾶς υἱός ὁλοπρόθυμος καί εὐγνώμων. Εὐχηθεῖτε γιά μένα. Εὐχαριστῶ ἀπό μέσης εὐγνωμονούσης καρδίας ὅλους τούς σεπτούς Ἱεράρχες, τούς φιλαδέλφως διατρέξαντες καί διαπλεύσαντες γῆν, θάλασσαν καί ἀέρα διά νά προσευχηθοῦν σήμερον διά τήν ἐλαχιστότητά μου. Ζητῶ ὡς ἐλάχιστος ἀδελφός σας, τιμιώτατοι και ἁγιώτατοι Ποιμένες, τήν ἀγάπην καί τήν διά βίου προσευχήν σας. Ὡσαύτως εὐχαριστῶ τούς ἀξιοτίμους ἄρχοντες τοῦ τόπου καί τῆς πατρίδος μας, τούς ἐνδόξους ἡγήτορες τοῦ στρατοῦ καί τῶν σωμάτων ἀσφαλείας, τούς ἐλλογιμωτάτους καθηγητές, τούς ἐκπροσώπους τῶν παραγωγικῶν τάξεων, τήν σπουδάζουσα νεολαία μας, τούς κατά σάρκα συγγενεῖς καί οἰκείους, τούς φιλτάτους συνεργάτες, κληρικούς καί λαϊκούς, τά ἰσάγγελα συστήματα τῶν μοναχῶν καί τέλος τόν εὐλογημένον λαόν τῆς ἐνδόξου ἐπαρχίας μας γιά τήν ἄκρως συγκινητικήν ὑποδοχήν σας καί τήν τιμήν πρός τό ταπεινόν μου πρόσωπον. Σᾶς κατασπάζομαι ὅλους ἐν Κυρίῳ καί σᾶς εὐλογῶ ὁλοθύμως. Τό ἐπ’ ἐμοί ὑπόσχομαι νά ἐργασθῶ εὐαγγελικῶς ἕως τῆς τελευταίας μου ἀναπνοῆς, ὥστε νά μήν σᾶς ἀπογοητεύσω ποτέ. Προσευχηθεῖτε καί ἐσεῖς δι’ ἐμέ.

Πολιά ἐκκλησιαστική παράδοσις ὁρίζει ὅτι ὁ νέος Ἐπίσκοπος καί Ποιμενάρχης κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας εὐθύς ὡς ἀνέλθη εἰς τήν Ἐπισκοπικήν του καθέδρα ὀφείλει νά ἀπευθύνει  πρός τόν πιστευθέντα ὑπό τοῦ Κυρίου στό ἱερόν του ὠμοφόριον λαόν λόγους παρακλήσεως, διδαχῆς και ὁμολογίας. Κατά τήν πανεπίσημον αὐτήν ἡμέραν, ἐπιβεβαιώνω, στεντορείᾳ τῇ φωνῇ, τῇ γνώμῃ καί τῇ ἀποφάσει, τήν ἀπαρέγκλιτον καί πειθήνιον ἀφοσίωσίν μου σέ ὅσα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική κατ’ Ἀνατολάς Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία πρεσβεύει καί διακελεύεται, μηδέν προστιθείς, μηδέν ἀφαιρῶν, μήτε τῶν θείων δογμάτων, μήτε τῶν ἱερῶν παραδόσεων. Προσκαλοῦμαι σήμερον ἀπό τῆς νέας αὐτῆς εὐθυνοφόρου ἀποστολικῆς ἐπάλξεως νὰ ὑπηρετήσω τό ἐκκλησιαστικό γεγονός ὡς ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία χωρίς ἄλλο φανερώνει ὅτι ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὑπάρχει καί ἐργάζεται διά νά γεννᾶ οὐρανοπολίτες, νά θεραπεύει τίς πληγές τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, νά νοηματοδοτεῖ, νά φωτίζει, νά ἁγιάζει καί νά θεοποιεῖ τόν ἄνθρωπο. Καλούμεθα καί σήμερον οἱ ἱεροί Ποιμένες νά θεραπεύσουμε, μέ τή θεία χάρη, τίς τραγικές συνέπειες ἀπό τή λήθη τοῦ Θεοῦ, νά καθαρίσουμε τά στίγματα στό ἱερό ἀπό τή δράση τοῦ βεβήλου, νά χωρίσουμε τήν ἕξη ἀπό τή λατρεία, τή διαφθορὰ ἀπό τή διαχείριση τῶν ἱερῶν της Ἐκκλησίας πραγμάτων, τήν κενοδοξία ἀπό τό ἀποστολικό ἔργο, τήν καταλαλιά ἀπό τό ἐνδιαφέρον, τά πρόσκαιρα ἀπό τήν αἰωνιότητα, τό θράσος ἀπό τό θάρρος, τήν ὑποκρισία ἀπό τήν καλοσύνη, τήν ἰδιοτέλεια ἀπό τήν ἀγάπη.

 Οἱ ὡς ἄνω ἀναφερθεῖσες πραγματικότητες θά ἀγωνισθῶ μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νά γίνουν οἱ μόνιμες προτεραιότητες τῆς ποιμαντορίας μου. Εὔχεσθε ἀδελφοί, εὔχεσθε πάντες, ἡ αὐθεντικότητα τῆς πίστεως, ἡ γνησιότητα τοῦ λειτουργικοῦ ἤθους, ὁ εὐαγγελισμός τοῦ λαοῦ καί ἡ ἀγάπη ὡς καθημερινή προσφορά, νά γίνουν κανόνας τῆς διακονίας μου εἰς τόν εὐλογημένον αὐτόν τόπον. Ἐπιποθῶ νά ἐπικεντρώσουμε, μὲ ὅση δύναμη μοῦ χαρίσει ὁ Κύριος, το ἐνδιαφέρον μας εἰς τήν προσπάθεια διαφυλάξεως τῆς ταυτότητος καί ἰδιοπροσωπίας τοῦ τόπου μας, ὅπως αὐτή ἐκφράστηκε μέσα ἀπό τήν ἔνδοξη ἱστορία καί παράδοσή του. Ἐπιθυμῶ διακαῶς νά ἐργαστοῦμε μαζί μέ τούς καλούς ἱερεῖς μας, τόν θεοσεβῆ λαό καί ὅλους τούς φορεῖς τοῦ τόπου πρός τήν κατεύθυνση αὐτή. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, θά ἐπιχειρήσουμε τήν καλλιέργεια καί οὐσιαστική ἐμβάθυνση τοῦ, καιρίας σημασίας διά τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί μαρτυρία, λειτουργικοῦ βιώματος καί κατά προέκταση τή λατρευτική ἀναζωπύρωση καί τήν περαιτέρω εὐπρέπεια τῶν ἱερῶν χώρων λατρείας καί προσευχῆς. Ἡ ἐντρύφηση στούς ἱερούς πνευματικούς θησαυρούς τῶν Μονῶν καί Ἐνοριῶν θά εἶναι ἀπό τά πρῶτα βήματα τοῦ πνευματικοῦ, μορφωτικοῦ καί ἐπικοινωνιακοῦ ἔργου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.

Μέ τή συνδρομή ὅλων ὑμῶν θά ἀγωνισθοῦμε διά τήν οὐσιαστική ἀναβάθμιση τῆς ἐνοριακῆς ζωῆς μέσα στό πλαίσιο τῆς ἁγίας λειτουργικῆς καί ἁγιαστικῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτή ἡ ζωηφόρος παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας ἐκκινοῦσα ἀπό τό ἱερό θυσιαστήριο καί καταλήγουσα καί πάλι σ’ αὐτό, ἔχει τή δύναμη νά ἀπαντήσει οὐσιαστικῶς στίς εἰδικές σημερινές συνθῆκες καί τίς καλπάζουσες ἀπαιτήσεις τῶν συγχρόνων καιρῶν. Μέ τή συνεργασία, τήν ὁποίαν καί ἐπιζητῶ, ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κληρικῶν μας, τούς ὁποίους ἀγαπῶμεν καί τιμῶμεν, θά ἐργασθῶμεν ἀπό κοινοῦ, μέ φόβον Θεοῦ, εἰλικρίνεια, δικαιοσύνη, ἐντιμότητα καί μέ ὁδηγούς τήν ἱεράν πατερικήν μας παράδοσιν καί τίς ἀνάγκες τῶν καιρῶν, διά τήν κατά Χριστόν καλλιέργεια καί τήν οὐσιαστική, ποιοτική ἀναβάθμιση τοῦ ἱεροῦ μας κλήρου. Αὐτή ἡ διά βίου πνευματική ἐργασία ὠφελεῖ πολλαπλῶς τήν Ἐκκλησίαν καί τήν κοινωνίαν καί ἀπομακρύνει ἀπό τόν ἱερόν περίβολο τῆς Ἐκκλησίας τή φοβερὴ ἀσθένεια τῶν καιρῶν, τό ψυχοφθόρο δηλαδή πάρεργο τῆς ἀργολογίας καί ἀργοσχολίας. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νά εἴμεθα ποιμένες καλοί καί διδάσκαλοι ἀποτελεσματικοί, ὅταν ἔχωμεν ἀκλινῆ προσήλωση στή δογματική ἀκρίβεια, στό ἱεραρχικό πολίτευμα, στήν καθαρότητα τοῦ βίου καί στό ἐν γένει ἱεροκανονικό ἐπίταγμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τῆς ἐπισκοπικῆς μου στοργῆς θά ἀπολαμβάνουν πάντοτε οἱ ἱερατικές μας οἰκογένειες, οἱ στυλοβάτες τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ἔθνους μας. Μέ βαθύτατο σεβασμό στρέφομεν τήν σκέψιν μας αὐτήν τήν ὥρα σέ ὅλες ἀνεξαιρέτως τίς Ἱερές Μονές καί τά ἅγια προσκυνήματα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας. Μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί ὅλων τῶν τοπικῶν μας Ἁγίων ἔχουμε τόν διακαῆ πόθο νά σταθοῦμε διακριτικοί βοηθοί καί ὁλόθυμοι συμπαραστάτες στό ἅγιο ἔργο τους. Μέ τή συνδρομὴ ὅλων καί ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν τόν πόνο καί τίς ποικίλες ἀνάγκες πολλῶν εὐλογημένων νοικοκυριῶν τῆς περιφερείας μας, θά ἐργασθοῦμε διά τή συστηματικὴ ἀνάπτυξη, στήριξη καί συνέχιση τοῦ σπουδαίου φιλανθρωπικοῦ ἔργου τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, σέ ἐπίπεδο κεντρικῆς διοικήσεως καί ἐνορίας.

Ἡ συστηματική καί ὑπεύθυνη διαφώτιση τοῦ λαοῦ διά τή λύμη τῶν αἱρέσεων, παλαιῶν καί νεοφανῶν, πού κυκλώνουν ἐσχάτως ὅλη τήν Ἑλλάδα θά ἀποτελέσει κύρια μέριμνά μας. Ἡ ἐπισκοπική μας καρδιά θά πάλλεται, ἐπίσης, καθημερινῶς ἀπό εἰλικρινές πατρικό ἐνδιαφέρον δι’ ὅλους τούς ἀδελφούς μας μέ εἰδικές ἀνάγκες ἤ δεξιότητες, ὅπως ἐπίσης καί διά τούς καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ἀναγκεμένους και ἀναξιοπαθοῦντες ἀδελφούς μας, τίς ἡρωικές πολύτεκνες οἰκογένειες, τούς ἀνέργους, τά ὀρφανά, τά ἀθῶα θύματα τῆς ἐν πολλοῖς ὑποκριτικῆς καί ἀδιάφορης κοινωνίας μας. Ἡ μέριμνά μας, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά στραφεῖ, ὅλως ἰδιαιτέρως, καί πρός τή χρυσή ἐλπίδα τοῦ τόπου, τή νεολαία μας, τά ἀγόρια καί τά κορίτσια. Ἀνοίγουμε τήν πατρική μας καρδιά καί τούς καλοῦμε νά συγχωρήσουν τίς ἀτέλειές μας καί νά ζητήσουν τόν Χριστό. Νά ἔλθουν εἰς τήν Ἐκκλησία Του χωρίς προκαταλήψεις, ἐμμονές κάθε εἴδους, φόβους καί ἀναστολές. Δέσμευσή μας εἶναι νά ἐργασθοῦμε,  ὥστε στίς ἐκκλησιαστικές νεανικές συνάξεις, νά καλλιεργεῖται τό ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό φρόνημα, ὁ ἐλεύθερος ὑγιής στοχασμός, ἡ ἁπλότητα, ὁ διάλογος καί ἡ εἰλικρίνεια, ὡς προϋπόθεση γνωριμίας καί συνάντησής τους μέ τόν Θεό ὡς πρόσωπο καί ἀγάπη.

Ἐλᾶτε, ἀγαπητά μου παιδιά, μαζί νά κτίσουμε νεανικές συνάξεις συναντήσεις, πού θά φωτίζονται ἀπό τό ἱλαρό φῶς τῆς ἀκοίμητης κανδήλας τῆς Ἐκκλησίας πού καθαρίζει καί διαλύει τή μούχλα τῶν ὑπογείων μιᾶς ζωῆς χωρίς νόημα καί ἀξίες, καί τή σκιά τῶν ψεύτικων παραδείσων, πού κάποιοι ἐντέχνως καί ἰδιοτελῶς σᾶς ὑπόσχονται. Δῶστε τίς καρδιές σας μέ ἐμπιστοσύνη στήν Ἐκκλησία, πού ζωογονεῖ καί κυβερνᾷ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί μόνον Ἐκεῖνος, διά νά σᾶς ὁδηγήσει μέ ἀσφάλεια κοντά Του, στόν μόνο Αἰώνια Νέο, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Μέ πολλή στοργή στρέφομαι πρός τόν ἀγαπημένο λαό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας. Ἐσύ, λαέ τοῦ Θεοῦ εὐλογημένε, πού γνωρίζεις νά ζωντανεύεις καί νά κρατᾶς τίς ἅγιες παραδόσεις τῆς πίστεώς μας, ἐσύ πού μέ τό εὐλαβικό σου προσκύνημα, κάνεις τούς Ἁγίους μας ἄμεσους προστάτες καί συντρόφους τῆς καθημερινότητος τῆς ζωῆς σου, ἐσύ ὁ τόσο φιλάγιος, φιλότιμος, φίλεργος, φιλοπρόοδος καί φιλόξενος, ἐσύ, πού καί σήμερα δέχεσαι ἐμέ τόν ἐλάχιστον, ὡς πνευματικό σου πατέρα, Ποιμένα καί προστάτη, γνώριζε καλῶς ὅτι δέν θά φεισθῶ κόπων καί θυσιῶν διά τήν δική σου πνευματική ἀσφάλεια καί τήν κατά Χριστόν οἰκοδομή. Σήμερα μέ ἄφατη συγκίνηση ἐπιστρέφω στόν τόπο πού γεννήθηκα, μεγάλωσα καί ἀγαπῶ, μέ ἀπόφαση νά μείνω πλέον κοντά σας γιά πάντα, πατέρας, Ἐπίσκοπος, ἀδελφός. Ἐπιθυμῶ μόνον νά σᾶς ὑπηρετήσω μέ τίς ταπεινές μου δυνάμεις, μέ τήν ἐλπίδα «τοῦ ἰδεῖν ἀγαθὰ Κυρίου ἐν γῇ ζώντων» (Ψαλμ. 26, 13). Γι’ αὐτό, αὐτοπροσφέρομαι στήν ἀγάπη σας καί ζητῶ τήν προσευχήν σας. Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τῶν εὐλογημένων Ἐπαρχιῶν Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας. Γνωρίζω τό μεγάλο, δυσαναπλήρωτο κενό πού ἀφήνει ἡ ἑκούσια παραίτηση τοῦ πολυσεβάστου Γέροντός μας Μητροπολίτου Ἀμβροσίου. Θέλω, ὅμως, νά γνωρίζετε ὅτι τίποτε ἀπ᾽ ὅσα ἐκεῖνος, μέ πολύ κόπο ἀγωνίστηκε νά πραγματώσει δέν θά σταματήσει. Ὅλα θά συνεχισθοῦν μέ νέα πνοή. Μά πάνω ἀπ᾽ ὅλα θά ὑπάρξει εἰλικρινής διάθεση γιά κοινωνία, συνεργασία, συμπόρευση, συλλειτουργία, τόσο μέ τούς σεβασμίους πατέρας καί ἀδελφούς μας κληρικούς, πού φιλοτίμως καί μετά φόβου Θεοῦ διακονοῦν στίς ἐνορίες, ὅσο καί μέ τούς εὐλαβεῖς μοναχούς καί τίς μοναχές τῶν ἱερῶν Μονῶν μας, τούς ἐντίμους ἄρχοντας τοῦ τόπου μας, ἀλλά καί μέ τόν πιστό καί εὐσεβῆ λαό μας. Δέν θά προσθέσω ποτέ βάρη στά βάρη σας, μήπως καί θεωρήσετε πώς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πού διακονῶ, δέν μπορεῖ πράγματι νά ἀνακουφίσει τόν σύγχρονο ἄνθρωπο ἀπό τά βάρη καί τίς ἐνοχές του καί φύγετε ἀπελπισμένοι μακριά της. Ὁ Χριστός τῆς Ὀρθοδοξίας μας, τῆς μίας καί μόνης Ἐκκλησίας, εἶναι ἀγάπη, φῶς, ἐλευθερία, ἀλήθεια, συγχώρησις, ζωή, αἰωνιότης! Θά ἀγωνισθῶ, ὥστε ὅλοι σας νά βρεῖτε στό ταπεινό μου πρόσωπο, Ἐπίσκοπο καί Πατέρα πού καταλαβαίνει τίς ἀνάγκες σας, αἰσθάνεται τούς σταυρούς πού φέρετε στούς ὤμους σας, πού ἔρχεται ὄχι ὡς ἐξουσιαστής ἀλλά ὡς διάκονος Ἰησοῦ Χριστοῦ, «τύπος γινόμενος τῶν πιστῶν ἐν ἔργῳ, ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ». Καί τανῦν Παντεπίσκοπε Κύριε, χεῖρας ὑψώνων ἱκετευτικάς, δέομαι ἐκτενῶς τῆς Σῆς ἀφάτου φιλανθρωπίας καί λέγω: «Δός, Δέσποτα πανοικτίρμoν, ἐμοὶ μὲν λόγον ἀγαθὸν ἐν ἀνοίξει τοῦ στόματός μου πρὸς οἰκοδομὴν καὶ καταρτισμὸν τῆς Ἐκκλησίας ταύτης, ἧς ποιμένα καὶ προστάτην ἐκ προβάτου ἀνέδειξας, τῷ δέ λαῷ σου τούτῳ πρόθυμον ἀκοὴν καὶ εὐγνώμονα, ὡς ἂν ἀκούῃ σου τῆς εὐαγγελικῆς φωνῆς διὰ τῶν ἀναξίων ἡμῶν, τὰ σὰ πρόβατα καὶ ἀκολουθοῦντα σοὶ τῷ ἀληθινῷ ποιμένι, τὴν ἐπηγγελμένην ἀπολαύοι ζωήν, τὴν ὄντως μακαρίαν καὶ ἀτελεύτητον». Γένοιτο!

«Ἡ δέ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἴη μετά πάντων ἡμῶν», ἀδελφοί ἐπιπόθητοι. Ἀμήν.