ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ζ' ΛΟΥΚΑ
Έβδομη Κυριακή του Λουκά σήμερα και το ευαγγελικό ανάγνωσμα, μας υπογραμμίζει την σημασία της πίστεως για την ζωή μας. Όσο η πίστη αποτελεί βασικό στοιχείο της καθημερινής μας ζωής, χωρίς το οποίο βήμα δεν μπορούμε να κάνουμε, άλλο τόσο η πίστη στο Χριστό είναι απαραίτητη προκειμένου να έχουμε σχέση, κοινωνία με αυτόν, να μπορούμε να δεχόμαστε και να αξιοποιούμε τη Χάρη του, να αγιαζόμαστε και έτσι να σωθούμε. Γι' αυτό και ο λόγος του Θεού δεν παύει κάθε τόσο να μας μιλάει για το σημαντικότατο αυτό θέμα, το θέμα της πίστεως, όπως έγινε και με το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Μόλις επέστρεψε ο Κύριος στην Καπερναούμ, Τον υποδέχθηκαν πλήθη λαού, που Τον περίμεναν ανυπόμονα. Ανάμεσά τους ξεχώριζε ο Ιάειρος, που ήταν άρχοντας της Συναγωγής, ο οποίος έπεσε γονατιστός στα πόδια του Χριστού και Τον παρακαλούσε να έλθει στο σπίτι του γιατί η μονάκριβη δωδεκάχρονη κόρη του ήταν βαριά άρρωστη, ετοιμοθάνατη. Ο Κύριος σπλαχνίστηκε τον πονεμένο πατέρα κι αμέσως τον ακολούθησε.
Καθώς πήγαιναν προς το σπίτι, κόσμο πολύς συνωστίζονταν γύρω από τον Χριστό, ανάμεσά τους και μια γυναίκα που επί δώδεκα χρόνια αιμορραγούσε και δεν κατάφερε να βρει την γιατρειά της, παρόλο που είχε ξοδέψει στους γιατρούς όλη την περιουσία της. Πλησίασε από πίσω και άγγιξε την άκρη από το ρούχο του Ιησού και αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία. Τότε ο Κύριος άρχισε να ρωτά: Ποιος με άγγιξε; Κι επειδή κανείς τριγύρω δεν αποκρινόταν, είπε ο Πέτρος και οι άλλοι μαθητές: Διδάσκαλε, τόσα πλήθη λαού Σε έχουν περικυκλώσει και Σε πιέζουν, κι Εσύ ρωτάς: ποιος με άγγιξε; Μα ο Κύριος επιμένει: Κάποιος με άγγιξε. Αισθάνθηκα να βγαίνει από πάνω μου δύναμη θαυματουργική. Τότε η γυναίκα, που κατάλαβε ότι δεν έμεινε κρυφή η πράξη της, ήλθε τρέμοντας κι αφού έπεσε γονατιστή στα πόδια του, ομολόγησε μπροστά σ’ όλους το θαύμα που έγινε. Και ο Κύριος της είπε: Κόρη μου, η πίστη σου σε έχει θεραπεύσει. Πήγαινε στο καλό.
Γιατί όμως ο Κύριος ρωτούσε ποιος Τον άγγιξε; Δεν ήξερε; Ασφαλώς ήξερε. Αλλά ήθελε να δείξει ότι δεν αγνοούσε το γεγονός κι ότι η γυναίκα αυτή δεν υπέκλεψε τη θεραπεία της, αλλά την έλαβε από την πανάγαθη θέλησή του. Και την έλαβε επειδή έδειξε μία πολύ μεγάλη πίστη. Αυτήν ακριβώς την πίστη της ήθελε να δημοσιοποιήσει και να επιβραβεύσει, για να διδαχθούν τα πλήθη που ήταν εκεί, και πολύ περισσότερο ο άρχοντας της Συναγωγής που περνούσε μία πολύ μεγάλη δοκιμασία, αλλά και για να κάνει τη γυναίκα αυτή αιώνιο παράδειγμα πίστεως. Και την ονομάζει «κόρη του», διότι με την πίστη της αυτή η γυναίκα δεν βρήκε μόνο τη θεραπεία του σώματός της αλλά και τη σωτηρία της ψυχής της.
Καθώς ο Κύριος συνέχιζε την πορεία του, ήλθε κάποιος από το σπίτι του αρχισυναγώγου και του είπε: Η κόρη σου πέθανε, μην κουράζεις άλλο τον διδάσκαλο. Μπορούμε άραγε να φανταστούμε τι ένιωσε τη φοβερή εκείνη ώρα ο δύστυχος πατέρας; Ο κύριος όμως, μόλις άκουσε την είδηση αυτή, του είπε: Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί η κόρη σου. Όταν έφθασε στο σπίτι του Ιαείρου, αντίκρισε ένα οδυνηρό θέαμα. Έκλαιγαν όλοι και χτυπούσαν τα στήθη τους και τα κεφάλια τους για τη νεκρή. Κι Αυτός τότε τους είπε: Μην κλαίτε, δεν πέθανε, αλλά κοιμάται. Μια εκείνοι Τον περιγελούσαν, διότι ήταν βέβαιοι ότι το κοριτσάκι ήταν νεκρό. Αυτός όμως, αφού τους έβγαλε όλους έξω, άφησε να μείνουν στο δωμάτιο της νεκρής μόνο ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης και οι γονείς του παιδιού. Κι εκείνη τη μοναδική ώρα έπιασε το χέρι του μικρού κοριτσιού και φώναξε: Κόρη, σήκω επάνω! Η στιγμή ήταν συγκλονιστική. Επέστρεψε η ψυχή της κοπέλας κι αμέσως αναστήθηκε. Οι γονείς κοιτούν εκστατικοί, γεμάτοι ασυγκράτητη χαρά. Κι Εκείνος τους προστάζει να δώσουν στη μικρή φαγητό και να μην πουν σε κανένα το γεγονός.
Τόσο ο Ιάειρος, όσο και η αιμορροούσα γυναίκα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής είναι και οι δύο αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις ανθρώπων σε στενοχώρια και απελπισία. Ζουν έντονα ένα προσωπικό τους πρόβλημα και δεν έχουν την δύναμη να το λύσουν. Ο Κύριος μας φιλάνθρωπος σπλαχνίσθηκε και τους δύο για την εμπιστοσύνη τους σε Αυτόν. Ο κάθε άνθρωπος βασανίζεται από μια αγωνία που προέρχεται από την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Λυποψυχεί όταν βρίσκεται σε αδιέξοδο. Κυριεύεται από το φόβο. Καταπιέζεται βυθίζεται στην απόγνωση. Ποικίλα προβλήματα φυγαδεύουν την ειρήνη από το νου του ανθρώπου καθώς ανυπέρβλητα τον καταπιέζουν και αυτός παλεύει απελπισμένα να τα ξεπεράσει. Τέτοιες ανάλογες καταστάσεις και καταστάσεις βιώνει ο καθένας μας. Τότε έχει ανάγκη από στηρίγματα στα οποία μπορεί να υπολογίζει. Για να μην τον παραλύσει το άγχος. Αλλά για να μπορέσει, παρά τις δοκιμασίες να υπομένει και να ελπίζει ότι θα φθάσει στο σκοπό του, πρέπει να έχει εμπιστοσύνη, να στηρίζεται και να καταφεύγει στο Θεό. Μόνο στο Θεό μπορεί να ελπίζει ο άνθρωπος ότι θα βρει στήριγμα, καταφυγή και παρηγοριά.
Ο Χριστός είναι ο μόνος που μπορεί να θεραπεύσει και να σώσει την προσωπικότητα, την ύπαρξή μας. Η επιστήμη ή η τεχνολογία, πιθανώς να περιορίζουν το κακό που υπάρχει στη ζωή των ανθρώπων, όμως δεν είναι ικανά να θεραπεύσουν ριζικά και να χαροποιήσουν μόνιμα την ανθρώπινη ψυχή. Ο Θεός, περιμένει από τον άνθρωπο την πίστη για να μπορεί να επέμβει θαυματουργικά στην ζωή του και να τον βοηθήσει να ξεπεράσει κάθε πόνο δυστυχία και αντιξοότητα. Η Εμπιστοσύνη στο Θεό είναι μια συνεχής στάση ζωής. Ας ακούσουμε λοιπόν και εμείς την προτροπή του Κυρίου μας ‘μή φοβού, μόνο πίστευε’ ας έχουμε πίστη στην Πρόνοια του Θεού και σε κάθε στιγμή της ζωής μας εύκολη η δύσκολη ας τον εμπιστευτούμε και ας ζητήσουμε τη βοήθεια Του, πάντα βέβαια με ταπεινό φρόνημα, για να δώσει λύση σε κάθε πρόβλημα μας την κατάλληλη στιγμή. Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου
