ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Η σημερινη ευαγγελική περικοπή μας περιγράφει ένα εξαιρετικά θαυμαστό γεγονός, το οποίο κάνει τους μαθητές του Κυρίου να μείνουν έκθαμβοι για μία ακόμη φορά μπροστά στη θεϊκή ενέργεια του Διδασκάλου τους. Ο Κύριος έχει διαλύσει τα πλήθη που Τον ακολουθούσαν, έχει στείλει τους μαθητές Του με πλοιάριο, παρ᾽ όλη τη θαλασσοταραχή, στην απέναντι όχθη από εκεί που βρίσκονταν, έχει αποσυρθεί σε πολύωρη προσευχή στο όρος, και ξαφνικά εμφανίζεται ξημερώματα στους ταλαιπωρημένους από την ταραγμένη θάλασσα μαθητές Του, περπατώντας πάνω στα κύματα. Οι μαθητές, όταν τον είδαν να περπατάει πάνω στη λίμνη, τρόμαξαν, έλεγαν πως είναι φάντασμα κι έβαλαν τις φωνές από το φόβο τους. Αμέσως όμως ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε: «Θάρρος! Εγώ είμαι, μη φοβάστε» Ο Πέτρος του αποκρίθηκε: «Κύριε, αν πράγματι είσαι εσύ, δώσε μου εντολή να έρθω κοντά σου, περπατώντας στα νερά». Κι εκείνος του είπε: «Έλα». Κατέβηκε τότε από το πλοίο ο Πέτρος κι άρχισε να περπατάει πάνω στα νερά για να πάει στον Ιησού. Βλέποντας όμως τον ισχυρό άνεμο φοβήθηκε, κι άρχισε να βυθίζεται και έβαλε τότε τις φωνές: «Κύριε, σώσε με!». Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι, τον έπιασε και του λέει: «Ολιγόπιστε, γιατί δείλιασες, γιατί σε κυρίεψε η αμφιβολία;». Και μόλις ανέβηκε στο καΐκι κόπασε ο άνεμος. Τότε όσοι ήταν στο καΐκι ήρθαν και τον προσκύνησαν λέγοντας: «Αληθινά, είσαι ο Υιός του Θεού!»
Τι ήταν όμως εκείνο που προκάλεσε τη μετάπτωση του Πέτρου από την πίστη στην ολιγοπιστία; Ο Πέτρος, όσο ήταν στραμμένος προς τον Χριστό, όσο ατένιζε Εκείνον που τον καλούσε, μπορούσε και περπατούσε σαν σε ξηρά, σταθερά και με αυτοπεποίθηση. Μόλις όμως η προσοχή του μετατοπίζεται από τον Χριστό στη φουρτουνιασμένη από τον ισχυρό άνεμο θάλασσα, συνειδητοποιεί τη μη λογική κατάσταση και η όποια πίστη του κλονίζεται και χάνεται. Ο καταποντισμός του λοιπόν είναι γεγονός. Έτσι διαπιστώνει κανείς πολύ καθαρά ότι η προσήλωση στον Χριστό, η ενατένιση του προσώπου Του, όταν είναι ανταπόκριση στην κλήση Του, συνιστά το γεγονός της πίστεως, το οποίο οδηγεί στην υπέρβαση των όποιων προβλημάτων του ανθρώπου, στην υπέρβαση των λογικών στηριγμάτων της εμπειρίας του, η οποία αρνείται, την αποδοχή του ύδατος ως ξηράς. Με άλλα λόγια, όταν ο άνθρωπος καταλαμβάνεται από το πρόσωπο του Χριστού, όταν Τον κάνει κέντρο της ύπαρξής του, εκεί βιώνει καταστάσεις πάνω από το θεωρούμενο ως φυσιολογικό.
Ο Απόστολος Πέτρος, συμβολίζει τον κάθε άνθρωπο, στην αρχή εμπιστεύτηκε τον Ιησού Χριστό και μπόρεσε να περπατήσει επάνω στη θάλασσα, η οποία συμβολίζει την ζωή στην κοινωνία μας. Ξαφνικά όμως κλονίστηκε στην πίστη του και άρχισε να καταποντίζεται και να βυθίζεται μέσα στα κύματα της θάλάσσας, που είναι οι καθημερινές δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής. Όταν εμπιστεύομαστε τον Χριστό, σε αυτόν τα αδύνατα γίνονται δυνατά. Μόνο όποιος ακολουθεί πιστά έως τέλους τον Κύριο, δεν θα βυθιστεί και δεν θα πνιγεί από τα κύματα της ζωής. Όσες δυσκολίες ή εμπόδια και αν συναντήσει στην ζωή του, ο άνθρωπος αυτός δεν θα καταποντισθεί, δεν θα καταρρεύσει ψυχολογικά, ούτε θα βρεθεί σε απόγνωση. Αντιθέτως, θα επιπλεύσει από όλα τα προβλήματα της ζωής, διότι τις λύσεις θα του τις δίνει ο Χριστός.
Η αντιμετώπιση της νοητής τρικυμίας γίνεται πάνω απ’ όλα με την δύναμη του Χριστού. Η κατάπαυση του ανέμου και η εσωτερική ειρήνευση δεν είναι αποτέλεσμα καλών και ευσεβών σκέψεων, αλλά έλευσης της Θείας Χάριτος. Όπως η τρικυμία της θάλασσας έπαυσε με την είσοδο του Ιησού στο πλοίο, έτσι και η εσωτερική τρικυμία κοπάζει με την είσοδο του Χριστού στην καρδιά μας. Ο χριστιανός, επομένως, μεταχειρίζεται τα πνευματικά μέσα, που ο Ίδιος ο Χριστός υπέδειξε, δηλαδή την προσευχή και την νηστεία. Κυρίως επικαλείται την βοήθεια του Θεού με την σύντομη και «χαριτωμένη» ευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν». Ὅπως ένα φάρμακο σταματά τους πόνους, έτσι και πολύ περισσότερο η Θεία Χάρη κατευνάζει την σάρκα και γαληνεύει την ψυχή.
Σε κάποιές περιπτώσεις κατά τις οποίες στηριζόμαστε περισσότερο στις δικές μας δυνάμεις δὲν είναι λίγες οι φορές που μας προδίδουν και μας εγκαταλείπουν. Στηριζόμαστε ακόμα στην ανθρώπινη λογική που συχνὰ φαντάζει τόσο άλογη μπροστά στην αγάπη του Θεού, η οποία μας καθιστά ικανοὺς να επιτυγχάνουμε τα πάντα. Μπορεί οι φουρτούνες και οι τρικυμίες της ζωής να υψώνονται απειλητικά και οι δοκιμασίες να εμφανίζονται σε κάθε μας βήμα. Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι στο τιμόνι του καραβιού της ψυχής μας στέκει πάντοτε ο Χριστός, ο μόνιμος και ασφαλής οδηγός. Και είναι έτοιμος να απλώσει το προστατευτικό και πανίσχυρο χέρι Του για να μας στηρίζει στις περιπτώσεις που αισθανόμαστε ότι βυθιζόμαστε. Γιατί λοιπον να κλονιζόμαστε και να δειλιάζουμε όταν είμαστε βέβαιοι ότι κοντα μας έχουμε πάντοτε τον Παντοδύναμο Κύριο; Είναι δυνατόν να μας εγκαταλείψει αβοήθητους σ’ ένα τόσο ωραίο αγώνα στον οποίο ο ίδιος μας κατευθύνει και μας καθοδηγεί; Η αγάπη του Θεού εξασφαλίζει τη σωτηρία μας από τους οποιουσδήποτε κινδύνους και τις παγίδες της ζωής. Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου
