ΚΗΡΥΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Σήμερα η εκκλησία μας εορτάζει την Υπαπαντή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Η Υπαπαντή του Κυρίου έγινε σαράντα μέρες μετά από την κατά σάρκα γέννηση Του. Ο Ιωσήφ και η Μαρία, συνεπείς στον ιουδαϊκό νόμο, οδηγούν το βρέφος Ιησού στο ναό μαζί με τις δωρεές τους για να εκπληρώσουν τα διατεταγμένα του νόμου, διότι «κάθε πρωτότοκο αρσενικό παιδί πρέπει να θεωρείται αφιερωμένο στο Θεό», λέει ο νόμος. Είναι η ευλογία που δίνει ο Θεός στη γυναίκα να φέρει μία άλλη ζωή στον κόσμο και η γυναίκα αντιπροσφέρει κατά το ανθρώπινο, ευχαριστεί και ζητά ανανέωση της ευλογίας για αυτήν και το παιδί της. Στην περίπτωση όμως του Κυρίου μας έχουμε για άλλη μία φορά τη συγκατάβαση του Θεού που έγινε άνθρωπος. Διότι όχι μόνο καταδέχτηκε ο Θεός να λάβει «δούλου μορφήν» κυοφορούμενος και τικτόμενος σαν απλός άνθρωπος, αλλά υπακούει και στον νόμο που υπακούν και οι άλλοι άνθρωποι. Γι’ αυτό δέχεται την περιτομή την όγδοη ημέρα, και οδηγείται στο ναό την τεσσαρακοστή.
Στο ευαγγέλιο που ακούσαμε, κεντρική θέση κατέχει και ο γέροντας ιερέας Συμεών, ο οποίος υποδέχτηκε τον Ιωσήφ και τη Μαρία και πήρε στην αγκαλιά του το μικρό Ιησού. Ο Συμεών όλα αυτά τα χρόνια της ιεροσύνης του παρακαλούσε το Θεό να τον αξιώσει να κρατήσει στα χέρια του το Σωτήρα του κόσμου. Γι’ αυτό όταν παρέλαβε τον Ιησού στην αγκαλιά του είπε: «Νυν απολύης τον δούλον σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ». «Τώρα Κύριε μπορείς να αφήσεις το δούλο Σου να πεθάνει ειρηνικά, όπως Του υποσχέθηκες, γιατί τα μάτια μου είδαν το Σωτήρα που ετοίμασες για όλους τους λαούς, φως που θα φωτίσει τα έθνη και θα δοξάσει το λαό σου τον Ισραήλ».
Ο Συμεών μετά από αυτά τα λόγια απευθύνθηκε προφητικά στην Παναγία, λέγοντας πως ο Υιός Της, θα είναι η σωτηρία όσων θα πιστεύσουν σ’ Αυτόν, ως Μεσσία, και η απώλεια όσων θα Τον απορρίψουν «ο Χριστός είναι στους αιώνες, σημείο αντιλεγόμενο». Πράγματι, για όσους Τον δέχονται είναι Ζωή, Φως, Αλήθεια Δρόμος, η πραγματοποίηση της αλήθειας του Ευαγγελίου. Της προφήτευσε επίσης για το δίκοπο μαχαίρι του πόνου και της θλίψεως, που θα διαπερνούσε την ψυχή Της, όταν θα έβλεπε τον Υιό της καρφωμένο στον Σταυρό. Δεν είχε προλάβει να τελειώσει τις προφητικές του ρήσεις ο Συμεών, και εκείνη τη στιγμή οδηγήθηκε από τον Θεό στον Ναό ένας άλλος εκλεκτός άνθρωπος μία γυναίκα η Άννα η προφήτιδα, που καταγόταν από την φυλή του Ασήρ, χήρα που διερχόταν το υπόλοιπο της ζωής της με νηστείες και προσευχές. Εμπνεόμενη και αυτή από το Άγ. Πνεύμα άρχισε να δοξολογεί τον Κύριο, που Ενανθρώπησε για τη σωτηρία μας, και να αποκαλύπτει πως εκείνο το ταπεινό και πτωχό βρέφος είναι ο Μεσσίας που αιώνες ανέμενε ο κόσμος για να τον λυτρώσει από την δυναστεία του διαβόλου.
Η γιορτή της Υπαπαντής του Χριστού προβάλλει το Χριστό ως το φως του κόσμου και ο άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται για την απόκτηση του απροσίτου ακτίστου φωτός. Η γνωριμία μας με το Χριστό πραγματοποιείται μέσα στην εκκλησιαστική και λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, με τη γνωριμία του λόγου του Θεού και καλλιεργώντας το μυστήριο της αγάπης που θερμαίνει, ζωοποιεί την καρδιά και ανοίγει το νου. Το νόημα της μεγάλης αυτής εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου συγκεντρώνεται στο γεγονός ότι ήρθε στον κόσμο ο ίδιος ο Υιός του Θεού με σάρκα, ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο οποίος θα λυτρώσει τον άνθρωπο από την σκλαβιά της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου και θα δώσει και πάλι στον άνθρωπο την δυνατότητα να γίνει κάτοικος του Παραδείσου για τον οποίο και πλάστηκε. Μεγάλη εορτή για την Εκκλησία μας η Υπαπαντή του Κυρίου. Τα γεγονότα εναρμονίζονται πλήρως με το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η εορτή είναι και Δεσποτική, αφού παραπέμπει στην αφιέρωση του θείου Βρέφους στον Θεό, αλλά και Θεομητορική, αφού προβάλλει και το πρόσωπο της Παναγίας, η οποία εκπληρώνει τα όσα προβλέπει ο Νόμος.
Καθώς εκκλησιάζεται ο Κύριος, εκκλησιάζει και ολόκληρη την ανθρώπινη φύση. Όταν εισέρχεται στο σπίτι του Πατέρα Του κάνει το Ναό σπίτι για τον κάθε άνθρωπο. Μετά τη δική Του είσοδο όλοι γνωρίζουμε ότι το αληθινό μας σπίτι, η πραγματική μας οικογένεια, ο αληθινά δικός μας χώρος πάνω στη γη είναι η Εκκλησία του Θεού. Έτσι καταλαβαίνουμε γιατί, μέσα στην Εκκλησία, όλος ο κόσμος σβήνει. Μέσα στο Ναό τα πάντα χάνονται, τα πάντα ανακαινίζονται, τα πάντα φωτίζονται, τα πάντα νοηματοδοτουνται και τα πάντα αγιάζονται.
Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να συγκαταλέγεται στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που δέχονται την παρουσία του Χριστού ως ανάσταση και ζωή, σύμφωνα με τον προφητικό λόγο του Συμεών. Η Εκκλησία, μας κρατά με αγάπη μέσα στη στοργική αγκάλη της όλους μας, μας τρέφει πνευματικά διά των θείων μυστηρίων της μας υπομένει μακρόθυμα παρά την ανθρώπινη ατέλειά μας, μας παρηγορεί, μας ενισχύει, μας συγχωρεί, μας περιμένει πάντοτε, μας εμπνέει, μας θεραπεύει, μας διδάσκει την αλήθεια, μας συγχωρεί, σκουπίζει τα δάκρυά μας και επουλώνει τις πληγές μας». Η Εκκλησία με τη μεγάλη εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου, μας προσκαλεί όλους να αδράξουμε την ευκαιρία και ν’ αποκομίσουμε την εμπειρία αυτής της θείας ευλογίας. Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου
