ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε' ΛΟΥΚΑ
Η διήγηση σημερινής ευαγγελικής περικοπής, της παραβολής του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου, μέσα από τις πολύ παραστατικές και ζωντανές εικόνες που ξεδιπλώνει ενώπιον μας, αποκαλύπτει βασικές αλήθειες τόσο για την παρούσα όσο και για την μέλλουσα ζωή. Τα αποτελέσματα των επιλογών που έκαναν τα δύο πρόσωπα της παραβολής μας παρουσίιάζει ο Χριστός.
Ζούσε κάποτε ένας πλούσιος άνθρωπος. Κάθε μέρα ο άνθρωπος αυτός φορούσε «πορφύρα και βύσσο», δηλαδή τα πιο πολυτελή ρούχα και διασκέδαζε με συμπόσια τα οποία οργάνωνε στο ευρύχωρο και πολυτελέστατο σπίτι που κατοικούσε. Ενώ όμως ο πλούσιος απολάμβανε τη ζωή του, ακριβώς έξω από την πύλη του σπιτιού του ζούσε παραπεταμένος ένας φτωχὸς με το όνομα Λάζαρος, σε άθλια κατάσταση. Ο άνθρωπος αυτός πεινούσε και προσπαθούσε να χορτάσει από τὰ ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Πονούσε και υπέφερε, αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία. Μόνο κάποια σκυλιά τον πλησίαζαν και έγλειφαν τις ανοιχτὲς πληγές από το καταπληγωμένο σώμα του. Όμως ο Λάζαρος δεν έβγαζε από το στόμα του παράπονο εναντίον του πλουσίου ή του Θεού.
Κάποτε πέθανε ο φτωχός και άγγελοι τον μετέφεραν στην αγκαλιά του Αβραάμ. Πέθανε και ο πλούσιος και ετάφη. Και από τον άδη, όπου βασανιζόταν, σήκωσε το βλέμμα του και είδε τον Αβραάμ και στην αγκαλιά του το Λάζαρο. - Ελέησέ με, του λέει, και στείλε το Λάζαρο να βουτήξει το δάχτυλό του στο νερό και να- Θυμήσου, του απαντά ο Αβραάμ, ότι όσο ήσουν στη ζωή απόλαυσες κάθε αγαθό, ενώ ο Λάζαρος κάθε κακό. Τώρα αυτός παρηγορείται, ενώ εσύ ταλαιπωρείσαι. Επιπλέον, υπάρχει μεγάλο χάσμα ανάμεσά μας, που καθιστά αδύνατη τη μετάβαση από τη μια πλευρά στην άλλη. - Τότε, σε παρακαλώ, στείλε τον στο πατρικό μου σπίτι, γιατί έχω πέντε αδέλφια. Να τους διηγηθεί όσα συμβαίνουν εδώ, ώστε να μην έλθουν και αυτοί σε τούτο τον τόπο της βασάνου. - Έχουν το Μωυσή και τους προφήτες. Ας ακούσουν εκείνους. - Όχι πατέρα Αβραάμ, δεν αρκεί αυτό. Αλλά αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σε αυτούς, θα μετανοήσουν. - Αν δεν ακούν το Μωυσή και τους προφήτες, δεν πρόκειται να πεισθούν ακόμα κι αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς.
Από την Παραβολή αυτή παίρνουμε όλοι μας ένα μεγάλο δίδαγμα, ότι ο τόπος της αιώνιας κατοικίας μας προσδιορίζεται από τις επίγειες επιλογές μας. Ό,τι κάναμε θα το βρούμε μπροστά μας. Ο πλούσιος δεν κατακρίθηκε γιατί ήταν πλούσιος, αλλά για την σκληροκαρδία του. Η ενασχόληση με την προσωπική του ευωχία δεν του άφησε ούτε το χρονικό ούτε το πνευματικό περιθώριο ώστε να προσέξει τον φτωχό δίπλα του, πολύ δε περισσότερο να τον βοηθήσει. Αυτή η εγωιστική αυτάρκεια είναι που τον αποξένωσε ουσιαστικά όσο ήταν στη ζωή από την κοινωνία των ανθρώπων, και μετά τον θάνατό του από την κοινωνία των αγίων. Ο φτωχός πάλι δεν αμείβεται στον παράδεισο επειδή ήταν φτωχός και κατατρεγμένος, αλλά επειδή παρά τη δυστυχία του δεν γόγγυσε ούτε κατά του Θεού ούτε κατά του πλουσίου, ούτε ακόμα και ενάντια στα σκυλιά που του έγλειφαν τις πληγές, απομυζώντας του και την ελάχιστη ρανίδα αίματος. Ο φτωχός αμείβεται για την υπομονή του, για την καρτερία του, για την ταπείνωσή του.
Οτι συμβαίνει στη ζωή μας, μας το δίνει ο Θεός ως δυνατότητα, για να το χρησιμοποιήσουμε, να το αξιοποιήσουμε, να σχετιστούμε, να βγούμε απο τον εαυτό μας και να αποκτήσουμε ταυτότητα, «ονομα». Γιατί ο άνθρωπος που έχει «όνομα», έχει πρόσωπο, σημαίνει ότι μετέχει στη ζωή του άλλου, κοινωνεί με τον άλλον, εξέρχεται από την απομόνωση του, τη φιλαυτία του, τον ατομισμό του. Δε πρέπει να μας λυγίζουν οι δοκιμασίες ούτε οι αδικίες και οι κοινωνικές ανισότητες. Οι Μάρτυρες και Ομολογητές, οι Όσιοι και Δίκαιοι και όλοι οι Άγιοι μας έδειξαν το δρόμο της υπομονής και της ελπίδας. Να θυμόμαστε τα δώρα του Θεού και την αγάπη Του, διότι ο Κύριος θέλει να μας δίνει, αλλά εμείς αποφασίζουμε αν και τι θα πάρουμε. Θά πάρουμε τις παροχές που είναι πρόσκαιρες και πεπερασμένες ή θα πάρουμε τις παροχές που είναι μόνιμες και αιώνιες; Ο Θεός δεν καταπιέζει κανέναν. Μόνον χαρίζει. Εμείς επιλέγουμε και ανάλογα απολαμβάνουμε Η ζωή μας είναι γεμάτη επιλογές. Να μην ξεχνάμε τις επιλογές που κάνουμε καθημερινά, διότι ὅλες έχουν τις ἐπιπτώσεις και τα αποτελέσματά τους. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι να μην είμαστε άσπλαχνοι μπροστά στην ανάγκή του συνανθρώπου μας και να τολμήσουμε να αρνηθούμε να προσδενόμαστε με τόση εξάρτηση στα υλικά αγαθά και να εμπιστευθούμε τον εαυτό μας στην αγάπη του Θεού. Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου
