ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΒ’ ΛΟΥΚΑ
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι πολύ διδακτική και αναφέρεται στην θεραπεία των δέκα λεπρών. Πηγαίνοντας ο Χριστός στα Ιεροσόλυμα καθώς περνούσε έξω από ένα χωριό τόν φώναξαν από μακριά δέκα άνδρες, οι οποίοι βασανίζονταν από τη φοβερή αρρώστια της λέπρας και τον παρακάλεσαν να τους ελεήσει και να τους θεραπεύσει. Τότε τους σπλαχνίσθηκε ο Κύριός και τους έστειλε να πάνε να τους εξετάσουν οι ιερείς τους, οι οποίοι, εκείνη την εποχή είχαν και την ιατρική ιδιότητα και ποιστοποιούσαν την ίαση του ασθενούς. Ενώ λοιπόν οι δέκα λεπροί ξεκίνησαν να πάνε στο ιερατείο τους να εξετασθούν, στην διαδρομή διαπίστωσαν πως έγιναν καλά. Και ο ένας από αυτούς, όταν είδε ότι θεραπευτηκε, γύρισε δοξάζοντας με φωνη μεγάλη το Θεό, κι έπεσε μπρούμυτα στα πόδια του Ιησού ευχαριστώντας τον, κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. Τότε με παράπονο ο Κύριός μας τον ρωτά: «Μόνο εσύ θεραπεύτηκες; οι άλλοι εννέα πού είναι; Κανένας τους δε βρέθηκε να δοξασει το Θεό παρά μόνο τούτος εδώ ο αλλοεθνής;». Και του είπε «Σήκω και πήγαινε η πίστη σου σε έσωσε».
Την εποχή εκείνη επειδή η λέπρα ήταν μεταδοτική ασθένεια, οι λεπροί έπρεπε να απομονωθούν, να απομακρυνθούν από το οικογενειακό τους περιβάλλον αλλά και από όλους τους υγειείς κατοίκους της περιοχής που διέμεναν. Ζούσαν στη δική τους κοινότητα, ενωμένοι, χωρίς να τους χωρίζουν οι ιδεολογίες τους, το μορφωτικό τους επίπεδο, η κοινωνική τους τάξη, ακόμη και η θρησκεία τους, γιατί τους ένωνε η ασθένεια τους. Γι' αυτό συμβίωνε ο Σαμαρείτης, με τον Ιουδαίο Σε κανονικές συνθήκες ήταν αδιανόητη αυτή η συμβίωση γιατί Ιουδαίοι και Σαμαρείτες ήταν θανάσιμοι εχθροί.
Έτσι λοιπόν δέκα λεπροί, άνθρωποι οι οποίοι ήταν αποκλεισμένοι από την κοινωνία λόγω της αρρώστιας τους, στερημένοι από την ανθρώπινη συμπαράσταση, αναζητούν τη βοήθεια του Χριστού. Ζητούν έλεος, και το κάνουν με πίστη, αναγνωρίζοντας τη δύναμη του Ιησού να τους θεραπεύσει. Και πράγματι ο Χριστός τους θεράπευσε. Όμως αντί να επιστέψουν όλοι να τον ευχαριστήσουν για την θεραπεία τους, μόνο ένας γύρισε και αυτός ήταν Σαμαρείτης. Μέσα από τη στάση των εννέα θεραπευθέντων που δεν πήγαν να ευχαριστήσουν τον Κύριο, διαπιστώνουμε το αίσθημα της αχαριστίας. Αυτό είναι ένα αγκάθι που, αν δεν προσέξει ο άνθρωπος, μπορεί να φυτρώσει στην ψυχή και να του καταστρέψει τη σχέση του με το Θεό, αλλά και να κλονίσει τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του. Ο αχάριστος άνθρωπος αρνείται να εκφράσει την ευχαριστία του προς τον Θεό και επιπλέον δεν αναγνωρίζει τη βοήθεια των άλλων προς αυτόν. Η αχαριστία γεννά την αγνωμοσύνη, διότι ο άνθρωπος εφ’όσον έχει δεχθεί ευεργεσίες είναι δίκαιο να δείξει την ευγνωμοσύνη του. Αν δε συμβεί αυτό ξεπέφτει στην αναισθησία.
Καθημερινά ο Κύριος μας ευεργετεί, μας δίνει την υγεία μας, την όρασή μας, την ακοή μας, τα πλούσια υλικά αγαθά για την συντήρησή μας και άπειρες δωρεές για την πνευματική μας πρόοδο. Ωστόσο, λίγοι άνθρωποι όταν ανοίγουν τα μάτια τους το πρωί, κάνουν τον σταυρό τους και ευχαριστούν τον Κύριό μας. Το ίδιο συμβαίνει και το βράδυ. Πόσοι άραγε προτού πέσουν για να κοιμηθούν, ευχαριστούν τον Κύριο για όσα καλά τους έδωσε; Όλοι σχεδόν θεωρούν δεδομένα την υγεία τους, την εργασία τους, το καθημερινό τους φαγητό, τις φυσικές περιβαλλοντικές συνθήκες που συντηρούν τη ζωή στη γη μας. Απολαμβάνουν τα πάντα και δεν αισθάνονται την ανάγκη να ευχαριστήσουν τον Θεό, που καθημερινά τους τα παρέχει! Στην πλειονότητα των χριστιανών, η προσευχή που βγαίνει από τα χείλη τους, είναι προσευχή συνήθως παρακλητική και σπανίως ευχαριστιακή. Συνήθως ζητάμε από τον Θεό και ξεχνάμε τις τόσες ευεργεσίες που μας προσφέρει.
Η πράξη ευχαριστίας, το να ευχαριστούμε δηλαδή το Θεό για τις δωρεές του, είναι ουσιώδες γνώρισμα των πιστών ανθρώπων. Αποτελεί θεμελιώδη θρησκευτική ανταπόκριση του πλάσματος που ανακαλύπτει μέσα σε ένα ρίγος χαράς και δέους κάτι από το Θεό, κάτι από το μεγαλείο του, κάτι από τη δόξα του. Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι, αφ' ενός θα πρέπει, πάση θυσία να ξεριζώσουμε από την καρδιά μας την φοβερή αχαριστία, και αφ' ετέρου, επιβάλλεται, με την Χάρη του Θεού, να καλλιεργήσουμε την ουράνια αρετή της ευγνωμοσύνης. Διότι η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το απλό. Είναι σύνολο αρετών.
Πως όμως ευχαριστούμε τον Θεό; Πρώτα με τη συμμετοχή μας στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Μέσα από αυτό το μυστήριο ευχαριστούμε ο καθένας μας χωριστά και όλοι μαζί τον Τριαδικό Θεό για ότι έχει κάνει και θα κάνει για εμάς. Ευχαριστούμε τον Θεό, όταν πιστεύουμε αληθινά σε Αυτόν. Τέλος ευχαριστούμε τον Θεό με την ενάρετη και άγια ζωή μας, όταν τηρούμε τις εντολές Του και ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του. Όταν αγωνιζόμαστε να ανταποκριθούμε στην αγάπη Του και την εύνοιά Του. Τότε μόνο ο Χριστιανός αίσθάνεται την εσωτερική γαλήνη μέσα του, δείχνει την ευγνωμοσύνη του στον Τριαδικό Θεό. Οι Άγιοι μας είχαν φθάσει σε τέτοια κατάσταση πνευματική, ώστε όλη τους τη ζωή να είναι μια θεία ευχαριστία. Στη ψυχή τους αισθάνονταν τις δωρεές του Θεού και η καρδιά τους αλλοιωνόταν από τη χαρά της δοξολογίας και ευχαριστίας τους προς το Θεό. Ας μην είμαστε λοιπόν αγνώμονες, αλλά πάντα ευγνώμονες και εν παντί ευχαριστούντες τον Κύριο για όλα όσα μας δίνει. Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου
