ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΔ' ΛΟΥΚΑ
Η εμπειρία της εκκλησίας, μας βεβαιώνει ότι σωτηρία είναι η προσωπική συνάντηση του κάθε ανθρώπου με το Χριστό. Αυτό φαίνεται περίτρανα και στη σημερινή ευαγγελική περικοπή η οποία αναφέρεται στο θαύμα της θεραπείας του τυφλού, στην Ιεριχώ και αποτελεί χαρακτηριστικό και θαυμαστό παράδειγμα προσωπικής κοινωνίας του ανθρώπου με τον Ιησού Χριστό. Ανεβαίνοντας, ο Κύριος, για την Ιερουσαλήμ, πέρασε από τηνν Ιεριχώ. Έξω από αυτή την πόλη είχε καθίσει κάποιος τυφλός, ζητώντας την βοήθεια των περαστικών. Κάποια στιγμή άκουσε κόσμο πολύ να πλησιάζει. Ρωτούσε λοιπόν να μάθει τί συμβαίνει και τού είπανε ότι περνά ο Ιησούς από την Ναζαρέτ. Άρχισε τότε να φωνάζει λέγοντας, «Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με», ενώ ο κόσμος τού έκανε παρατήρηση λέγοντάς του να σωπάσει. Ο Χριστός όμως στάθηκε, ζήτησε να φέρουν μπροστά του τον τυφλό και τον ρώτησε: «Τί θέλεις να σού κάνω;» Εκείνος είπε: «Κύριε, για να δω». Ο Ιησούς απάντησε: «Ξανάβλεψε. Η πίστη σου σε έσωσε», και αμέσως ο τυφλός βρήκε το φως του και ακολουθούσε τον Χριστό δοξάζοντας τον Θεό, μαζί με τον λαό που έγινε μάρτυρας αυτού του θαύματος.
Η πίστη που ισχυρίζονται κάποιοι ότι διαθέτουν, μπορεί μερικές φορές να μην είναι και τόσο γνήσια. Να εκδηλώνεται για το «θεαθήναι τοις ανθρώποις». Στις περιπτώσεις όμως αυτές που κινείται στην επιφάνεια των πραγμάτων αλλά και στα όρια της υποκρισίας, δεν μπορεί να είναι πραγματική και σίγουρα ούτε και θεάρεστη. Ο τυφλός του Ευαγγελίου στην κατάλληλη στιγμή εκδηλώθηκε με τρόπο που μαρτυρούσε ότι η πίστη του για τον Χριστό ήταν αυθεντική, ήταν αληθινή, ήταν βγαλμένη από τα κατάβαθα της καρδιάς του. Ανέσυρε όλη την δύναμη της ψυχής του και με όλη την καρδιά του ζήτησε την βοήθεια του Ιησού. Αυτές οι λίγες στιγμές, οι βγαλμένες με πόνο καρδιάς από το εσωτερικό του είναι, ήταν αρκετές για να αγγίξουν τον εύσπλαχνο Ιησού Χριστό. Ήταν ικανές να κάνουν τον Κύριό μας να διακόψει την πορεία του και να σταματήσει. Στάθηκαν ικανές να κάνουν τον Ιησού Χριστό να παραμερίσει όλους τους άλλους που Τον περιτριγύριζαν, και να εστιάσει το ευσπλαχνικό Του βλέμμα μόνο προς τον πονεμένο τυφλό.
Όλοι αυτοί που ακολουθούσαν τον Χριστό, είχαν προφανώς αφήσει κατά μέρος τις δουλειές ή τις υποχρεώσεις τους και βάδιζαν μαζί του. Δεν είναι όμως σίγουρο ότι άκουγαν και τα λόγια του, γιατί τότε δεν θα έκαναν τόσο θόρυβο. Δεν ενοχλήθηκαν από τούτη την οχλοβοή, ωστόσο θεώρησαν ως απρέπεια τις κραυγές του τυφλού, τον οποίο βιάστηκαν να επιτιμήσουν. Ο Χριστός όμως τούς δίδαξε, και κατ’ επέκτασιν όλους εμάς, ότι αλλιώς ζυγιάζει ο Θεός τους ανθρώπους. Αγνοεί τους θορύβους του κόσμου, αφουγκράζεται τις καρδιές των μικρών και καταφρονεμένων και επιβραβεύει με έργα και με λόγια την ζέση της πίστης. Δίνει την όραση στον τυφλό, κι ανοίγει τα μάτια όλων ώστε να δούμε ότι το πιο σημαντικό γεγονός της ημερας δεν είναι άλλο από την παράκληση «Κύριε, ελέησέ με».
Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, που πάντα ζητάει πίστη από κείνους που ζητάνε το έλεός του, δημόσια μαρτύρησε για την πίστη του και την άμειψε.«Η πίστις σου σέσωκέ σε», του είπε. Είναι ένας λόγος αυτός, που συχνά τον ακούμε στα ιερά Ευαγγέλια από το στόμα του Ιησού Χριστού. «Η πίστη σου σε έσωσε». Ο τυφλός αυτός είχε πνευματικές αρετές. Είχε πνευματική όραση, είχε πίστη στο Χριστό και γι’ αυτό βραβεύτηκε από τον Κύριό μας, που είναι το φως του κόσμου και έλαβε την θεραπεία αποκτώντας το φως των ματιών του.
Μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που περιστοίχιζαν τον Χριστό, για να ακούσουν τη διδασκαλία του η επιμονή και η πίστη του τυφλού ξεπερνά όλα τα εμπόδια του ενοχλημένου πλήθους, που προσπάθησε να τον σταματήσει, για να ακούσει μια διδασκαλία, που το κατέπλησσε. Όμως και ο Χριστὸς στην επιμονὴ του τυφλού διακόπτει την δύναμη του λόγου, για να εκδηλώσει την αγάπη του έργου Του. Και αυτό, για να μην ξεχνάμε ότι η πίστη χωρίς ορθή πράξη μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον καλοπροαίρετο άνθρωπο, που θέλει να συναντήσει τον Χριστό. Αλλά και εκείνος που πραγματικά τον εμπιστεύεται δεν κάμπτεται ακόμη και από τα ανυπέρβλητα εμπόδια, που ενδεχομένως θα συναντήσει, τα οποία προκύπτουν συνήθως από τους ανθρώπους της πίστης. Αυτές οι δύο αλήθειες είναι σίγουρα διαστάσεις του θαύματος της πνευματικής μας όρασης, που πραγματώνεται μέσα μας με την χάρη του Θεού.
Μελετώντας τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η πίστη του τυφλού αμοίφθηκε, η επιμονή νίκησε, η θλίψη πέρασε και ο πρώην τυφλός με ασυγκρίτως μεγαλύτερη πίστη τώρα ακολουθούσε το Κύριο για να πάρει μετά τη θεραπεία του σώματος και τη σωτηρία της ψυχής! Ευλογημένη είναι η θλίψη, όταν τη βλέπει ο άνθρωπος και τη δέχεται ως έκφραση της αγάπης του Θεού, ως στοργική παιδαγωγία, εκ μέρους του Πανάγαθου πατρός, ως ένα αποτελεσματικό μέσο ηθικής καθάρσεως, ψυχικής τελειώσεως.
Ο Θεός δεν αδιαφορεί σε κανένα μας αίτημα. Αρκεί όμως κι εμείς να ζητάμε πράγματα προς το συμφέρον της ψυχής μας. Με την αργοπορία εκτέλεσης του αιτήματός μας γυμνάζεται η πίστις μας, η ελπίδα και η υπομονή μας. Βλέπουμε τον τυφλό να ακολουθεί τον ευεργέτη του, να τον ευχαριστεί. Η ευχαριστία είναι απαραίτητο στοιχείο της προσευχής του Χριστιανού για τις τόσες ευεργεσίες του Θεού προς εμάς. Ο Θεός καθημερινά επεμβαίνει στη ζωή μας, άσχετα το ότι οι πολλές φορές είναι απαρατήρητες.
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την προσέλκυση και έκχυση του θείου ελέους στον άνθρωπο, επιτυγχάνεται με την διαρκή υπέρβαση της αμαρτίας και τη βοήθεια των θεραπευτικών Μυστηρίων, της Θείας Ευχαριστίας και της Εξομολογήσεως. Όπως ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής ας επιμείνουμε και εμείς να γνωρίσουμε το φως, την ζωή, την αλήθεια, που είναι ο μόνος αληθινός Θεός, και αγωνιζόμενοι τον αγώνα το καλό, τον ωραίο και τον ηθικό, ας βαδίζουμε το δρόμο της αρετής, υπερβαίνοντας την αμαρτία, για να ακούσουμε και εμείς από τον Θεάνθρωπο Ιησού το «τί σοι θέλεις ποιήσω;» και το «ανάβλεψον, η πίστις σου σέσωκέ σε». Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου
