ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ
« Παρήγγειλε γαρ τω πνεύματι τω ακαθάρτω εξελθείν από του ανθρώπου »
Ένα από τα πολλά θαύματα που έκανε ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός στην επίγεια δράση του είναι και αυτό του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος, όπου ο Ιησούς Χριστὸς παρουσιάζεται ως ελευθερωτής των ανθρώπων από τις δαιμονικές δυνάμεις που τον κρατούν αιχμάλωτο και τον καταδυναστεύουν. Με τό θεϊκό του λόγο ἐξέβαλε τη λεγεώνα των δαιμόνων από τον δαιμονισμένο άνθρωπο καί τόν απήλλαξε ἀπό τό φοβερό μαρτύριο που περνούσε.
Φτάνοντας ο Κύριος σε μία πόλη, στη χώρα των Γαδαρηνών, συναντά έναν άνθρωπο δαιμονισμένο που δεν φορούσε ρούχα και περιφέρονταν σαν αγρίμι στις ερημιές. Τα δαιμόνια αμέσως αναγνωρίζουν τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, και ζητούν από αυτόν να μην τα εξορίσει στην άβυσσο, αλλά να τους επιτρέψει να εισέλθουν σε μια αγέλη χοίρων. Έτσι και έγινε, και ευθύς οι χοίροι έπεσαν με ορμή στον γκρεμό και σκοτώθηκαν. Όταν μαθεύτηκε το γεγονός στην πόλη, βγήκαν οι κάτοικοι να δουν το θαύμα με τα ίδια τους τα μάτια, και βρήκαν τον πριν δαιμονισμένο ήρεμο και ντυμένο να κάθεται κοντά στα πόδια του Ιησού και να ακούει ευλαβικά τους λόγους Του. Ωστόσο, αντί να θαυμάσουν και να πιστέψουν στη μεγαλοσύνη του Θεού, εκείνοι κυριευμένοι από φόβο ζήτησαν από το Χριστό να φύγει μακριά από τη χώρα τους. Μόνος ο πριν δαιμονισμένος παρακαλούσε τον Κύριο να τον πάρει μαζί Του, ο Ιησούς όμως του είπε να επιστρέψει στο σπίτι του και να διηγείται σε όλους το θαύμα που τού έκανε ο Θεός.
Μέσα από αυτή τη διήγηση, βλέπουμε δύο τρόπους ανταπόκρισης των ανθρώπων, η μία εκπροσωπείται από τὸν δαιμονισμένο που θεραπεύτηκε, ἡ άλλη από θεραπεία καθόταν «ιματισμένος καὶ σωφρονών» δίπλα στο Χριστό κι επιθυμούσε να τὸν ακολουθήσει, ενώ οἱ άλλοι μόλις είδαν το θεραπευμένο κι έμαθαν τα σχετικά με το θαύμα φοβήθηκαν και ζήτησαν ἀπὸ το Χριστό ν ̓ απομακρυνθεί ἀπὸ τον τόπο τους. Το ίδιο το γεγονός, ένα μεγάλο θαύμα του Χριστού που έδειχνε τη δύναμή του καὶ τὴν αγάπη του γιὰ τὸν άνθρωπο, δημιούργησε διαφορετικά αποτελέσματά. Αύτη ἡ διαφορά τῶν αντιδράσεων μας επισημαίνει ορισμένες βασικές αλήθειες. Μας δείχνει ὅτι ὁ άνθρωπος είναι το πιο θαυμαστά ἀλλὰ καὶ το πιο αντιφατικό, μέσα στην πτώση του, πλάσμα τοῦ Θεού. Δείχνει επίσης ὅτι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος κι ελεύθερος στις επιλογές του. Οι κάτοικοι της περιοχής ζητούν την απομάκρυνση του ευεργέτη, γιατί τους κυρίευσε ὁ φόβος. Ο ‘φόβος’ τους, για τον οποίο μιλάει ο εὐαγγελιστὴς, δεν είναι το δέος καὶ η συντριβή μπροστά στη δύναμη του θείου, που είναι η αρχή της αναγνώρισης και τῆς προσκύνησης του, αλλά ο τρόμος μήπως η παρουσία του Ιησού τοὺς οδηγήσει στη στέρηση των υλικών αγαθών τα οποία δε θέλουν να χάσουν. Τυφλοί ως προς το πνευματικό τους συμφέρον, απορρίπτουν τὴν ελευθερία, προτιμώντας να μείνουν δούλοι. Πολλές φορές οἱ άνθρωποι δεν βλέπουν καθαρά, δεν διακρίνουν το σωστό, χάνουν τα μεγάλα για να κερδίσουν τα μικρά, διώχνουν το Σωτήρα για να ζήσουν πιο άνετα.
Η συμπεριφορά των κατοίκων της περιοχής, μας θυμίζει τον σημερινό υλιστή ανθρωπο, που προδίδει τον Θεό για τα πάθη του και την καλοπέραση του. Γι αυτό άλλωστε παραχώρησε ο Κύριος και εισήλθαν τα δαιμόνια στους χοίρους, γιατί απαγορευόταν από τον Μωσαϊκό νόμο να εκτρέφουν και να τρέφονται με χοιρινό κρέας. Τον εκδιώκουν, επειδή δεν τους συμφέρει ο νόμος του Θεού, πάει κόντρα στην αμαρτωλή ζωή τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που η καρδιά μας κυριεύεται από τον πειρασμό και ταλαιπωρείται από την επήρεια των δαιμόνων. Και δεν είναι ανάγκη κανείς να βρεθεί στην δεινή κατάσταση του δαιμονισμένου της σημερινής περικοπής, μιας που όταν ο νους και η καρδιά του ανθρώπου κυριευτεί από τους πονηρούς λογισμούς, η πνευματική του πορεία είναι άκρως καταστροφική. Συχνά ακούμε για εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί «εν βρασμώ ψυχής», συχνά διαπράττουμε λάθη θολωμένοι από την ένταση του πάθους της στιγμής και του ψυχικού αναβρασμού που μας κυριεύει. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε ότι όταν παραδοθούμε στον πειρασμό, τότε σταματά κάθε έννοια λογικής και αυτοκυριαρχίας, και τα αποτελέσματα είναι ανάλογα με την αυτοκαταστροφική μανία που κυρίευσε τους χοίρους της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής.
Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος να μας κυριεύει κανένας φόβος. Γιατί έχουμε σύμμαχο και ιατρό τον ίδιο το Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αν η συνάντηση και μόνο του ανθρώπου αυτού με τον Κύριο ήταν αρκετή για να του χαρίσει την ελευθερία από τα δαιμόνια που τον τυραννούσαν, και για ημάς η σωτηρία και η λύτρωση βρίσκεται στην δική μας προσωπική συνάντηση με τον Χριστό. Μέσα από τη μελέτη του λόγου του Θεού, μέσα από τη Μυστηριακή ζωή που πραγματώνεται
στην Εκκλησία, μέσα από τη συχνή μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, και τέλος με συνεπή και σώφρονα βίο, έχουμε τη δυνατότητα να συμμετέχουμε στην δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο, που δεν είναι άλλη από τη λύτρωση, από την Ανάσταση και τη Ζωή.
Ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει. Ακόμα κι αν Τον ξεχνούμε, ακόμα κι αν Τον έχουμε αποκλείσει από τη ζωή μας, στέλνει ανάμεσά μας τα σημάδια της παρουσίας Του, φέρνει κοντά μας ανθρώπους που έχουν ζήσει το θαύμα στην προσωπική τους ζωή, όπως έστειλε τον πριν δαιμονισμένο ανάμεσα στους συμπολίτες του, για να γίνει εκείνος ο ζωντανός κήρυκας της αλήθειας. Ακόμα κι αν στη ζωή μας κυριαρχεί το σκοτάδι και η απελπισία, ο Θεός στέλνει τους ανθρώπους εκείνους, που όντας ίσως σε χειρότερη θέση από τη δική μας, έτυχαν της ευεργεσίας του Κυρίου και άλλαξε εντελώς η ζωή τους.
Είναι επομένως δική μας επιλογή, μετά από όλα αυτά, το αν θα θελήσουμε να
συναντήσουμε τον Χριστό και να Τον βάλουμε στη ζωή μας, ή αν θα παραμείνουμε στο σκοτάδι του θανάτου που μας υπαγορεύει ο πειρασμός. Είναι επιλογή μας το αν θα ακολουθήσουμε μια καταστροφική πνευματικά πορεία, η μία Αναστάσιμη και φωτεινή. Ο αγώνας μας δεν είναι πάντοτε εύκολος. Έχουμε όμως τον ισχυρότερο σύμμαχο μαζί μας, αρκεί, σαν τον άνθρωπο της σημερινής περικοπής, να ζητήσουμε από το Χριστό να είναι μαζί μας, και να Τον δεχτούμε στη ζωή μας και να Τον ακολουθήσουμε. Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου
