ΟΜΙΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11.12.2022

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ ΑΙΓΙΟΥ «ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ»

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ  ΣΩΦΡΟΝΙΑ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ

 ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΑΚΡΑΤΑΣ.

 ΚΥΡΙΑΚΗ, 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2022

" Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καί εὐφράνθην " 76 ψαλμ. 4.

Σεβαστοί Πατέρες, κυρίες καί κύριοι,

βρισκόμαστε σήμερα ἐδῶ μέ τήν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου μας κ. Ἱερωνύμου νά μιλήσουμε γιά ἕνα θέμα, πού ὅλους μᾶς ἀπασχολεῖ στήν καθημερινότητά μας.

Πῶς θά συνδέσουμε τήν εὐτυχία πού ζητᾶμε στή ζωή μας μέ τό ΘΕΟ καί πῶς θά καταφέρουμε νά βάλουμε περισσότερο ἔμπρακτα τό ΘΕΟ μέσα σ’ αὐτήν. Συνήθως ἡ εὐφροσύνη τῆς καρδιᾶς καί ἡ εὐτυχία σχετίζονται μέ ἄλλα πράγματα, ἐνῶ ἡ σχέση μέ τό Θεό καί ἡ παραμονή στήν ἐκκλησία μοιάζει μέ κάτι βαρύ καί μονότονο. Αὐτό εἶναι, πιστεύω, μιά πραγματικότητα, στίς ἡμέρες μας, εἰδικά ἄν δοῦμε πόσοι ἀπό τούς νέους μας σήμερα ἀναζητοῦν τήν εὐτυχία στούς κόλπους τῆς ἐκκλησίας.

Εἴμαστε στή Σαρακοστή τῶν Χριστουγέννων, μιά εὐλογημένη περίοδο, ὅπως κάθε Σαρακοστή, γιατί μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία μέ τή νηστεία καί τήν προσευχή νά πλησιάσουμε καί νά βιώσουμε ἕνα μεγάλο γεγονός σωτηριολογικό: Δηλ. ἕνα γεγονός ἀπό τήν πρόσληψη τοῦ ὁποίου ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία μας: Τή γέννηση τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ! Εἶναι, λοιπόν, ἡ κατεξοχήν χρονική περίοδος πού ΟΛΑ μιλοῦν ἤ θά ἔπρεπε νά μιλοῦν γιά τό ΧΡΙΣΤΟ καί ἄρα γιά τή χαρά πού προκύπτει ἀπό τήν συνάντηση μαζί Του.

Κυριακή τῶν Προπατόρων σήμερα καί στούς Ἱερούς Ναούς ἀκούστηκε τό πρωί ἕνα ἀπό τά πιό γνωστά ἀλλά καί καίρια γιά τή σωτηρία μας Εὐαγγέλιο. Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή περιλαμβάνει τή γνωστή παραβολή τοῦ δείπνου. Ὁ Κύριος συνήθιζε νά μιλάει μέ χαριτωμένες παραβολές ἀφήνοντας τούς ἀνθρώπους νά κατανοήσουν αὐτά πού κρύβονται πίσω ἀπό μιά ἀδιάφορη φαινομενικά ἱστορία. Εἶπε, λοιπόν, ὁ Κύριος ὅτι ἕνας οἰκοδεσπότης ἑτοίμασε ἕνα μεγάλο δεῖπνο καί κάλεσε πάρα πολλούς νά λάβουν μέρος σέ αὐτό. Ὅταν ἔφτασε, ὅμως, ἡ ὥρα νά ἔρθουν, ὅλοι ἄρχισαν νά παραιτοῦνται ἑξαιτίας διαφόρων ὑποθέσεων πού εἶχαν: Ὁ πρῶτος εἶπε: " Ἔχω ἀγοράσει χωράφι καί πρέπει νά πάω νά τό δῶ". Ὁ δεύτερος παρήγγειλε: "Ἔχω ἀγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια καί πάω νά τά δοκιμάσω", ἐνῶ ἕνας ἄλλος δικαιολογήθηκε λέγοντας: "Εἶμαι νιόπαντρος γι' αὐτό δέν μπορῶ νά ἔρθω". Ὀργισμένος τότε ὁ οἰκοδεσπότης - καί προσέξετε ἐδῶ ἡ ὀργή τοῦ Κυρίου ἐκφράζει τή λύπη καί τή στενοχώρια Του, καί ὄχι τήν ἀπόρριψή του, ἀφοῦ πάντα ἐμεῖς φεύγουμε ἀπό τό Θεό καί ποτέ Ἐκεῖνος ἀπό ἐμᾶς - εἶπε στό δοῦλο Του νά βγεῖ στίς πλατεῖες καί στά στενά καί νά μαζέψει τούς φτωχούς, τούς ἀνάπηρους, τούς χωλούς καί τούς τυφλούς καί νά τούς φέρει στό δεῖπνο. Ὁ ὑπηρέτης τότε ἔπραξε ἀκριβῶς αὑτό πού τοῦ εἶπε ὁ οἰκοδεσπότης. Γυρνῶντας,  ὅμως, βλέπει ὅτι ὑπάρχει ἀκόμα χῶρος στό δεῖπνο. Τότε τόν ξαναστέλνει νά φωνάξει "μέ τή βία" κι ἄλλους μέχρι νά γεμίσει τό σπίτι Του. Στό τέλος τῆς παραβολῆς ὁ οἰκοδεσπότης κάνει τήν λυπηρή διαπίστωση ὅτι κάλεσε πολλούς καί δέν ἀνταποκρίθηκαν. Ἐνῶ προσκλήθηκαν δέν δέχθηκαν νά ἔρθουν. Παρέμειναν οἱ κλητοί ἀλλά δέν ἔγιναν οἱ ἐκλεκτοί πού θά ἀπολάμβαναν τό ἐξαίσιο αὐτό δεῖπνο.

Ἡ παραβολή αὐτή, ἀδελφοί μου, παρουσιάζει στήν οὐσία τή ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗ. Εἴμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἔχουμε τή χάρη τοῦ ΑΓΙΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ. Καθημερινά μᾶς δίδεται αὐτή ἡ εὐλογία τῆς ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ καί τῶν μυστηρίων, πού μᾶς φέρνουν ὁλοένα καί πιό κοντά στή ΘΕΙΑ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ. Εἴμαστε συνέχεια στούς πρόποδες αὐτοῦ τοῦ ΘΕΙΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ,  ἀλλά εἴτε ἀδιαφοροῦμε νά εἰσέλθουμε στήν οἴκία καί νά ἀπολαύσουμε τά ΘΕΙΑ ΔΩΡΑ, εἴτε εἰσερχόμαστε τυπικά, ζῶντας καταφρονητικά αὐτή τήν πλουσιοπάροχη προσφορά τοῦ ΘΕΟΥ σέ μᾶς.

Ἔτσι ἤ ζοῦμε μακριά ἀπό τά μυστήρια καί δέν θυμόμαστε κἂν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας ἤ ζοῦμε μέσα σέ αὐτά μέ τυπικό τρόπο, στεγνό, χωρίς αὐτά νά ἀλλοιώνουν τήν ὕπαρξή μας καί νά γλυκαίνουν τήν καρδιά μας. Ἐξομολογούμαστε καί δέν πετᾶμε ἀπό χαρά. Κοινωνᾶμε καί δέν φαίνεται κάτι νά ἀλλάζει μέσα μας. Ὅλα γίνονται τυπικά. Οὐσιαστικά αὐτό εἶναι μιά παραίτηση ἀπό τή ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ καί τά δῶρα της.

Πόσες φορές οἱ βιοτικές μέριμνες, ἡ ἐργασία δέν μᾶς ἔχουν κρατήσει μακριά ἀπό τή ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ καί ἀπό τήν προσευχή! Πόσες φορές δίνουμε ὅλο τό εἶναι μας σέ κουραστικές ἐργασίες ἤ σέ ἀνούσιες ἀπασχολήσεις ἤ ἐπικοινωνίες καί δέν ἔχουμε οὔτε τή διάθεση οὔτε δυνάμεις πλέον γιά προσευχή; Ἄρα ξεκάθαρα λέμε στό Θεό: "Ἔχε με παρῃτημένον". Πόσες φορές οἱ σχέσεις ζευγαριῶν μεταξύ τους εἶναι προβληματικές κι, ἐνῶ ὁ Χριστός δίνει τή λύση, ἐκεῖνα φεύγουν μακριά Τοῦ καί λένε: «θά προσπαθήσω μέ τή συζήτηση νά τά καταφέρω νά φτιάξω τή σχέση μου μέ τόν ἄλλον». Ὄχι, εἶναι πλανερή κατάσταση αὐτό νά προσπαθοῦμε μόνο μέ τή συζήτηση καί ἄλλα κοσμικά μέσα νά ἀλλάξουμε μιά καταστροφή στίς ψυχές μας. Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐπέμβαση τοῦ ΘΕΟΥ: δηλαδή ἡ ἐξομολόγηση καί ἡ μετά συναισθήσεως μετοχή στή  ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Καί στή συνέχεια μιά συνεπής πνευματική ζωή, πού θά νοηματοδοτεῖ τήν καθημερινότητά μας.

 Σήμερα, δυστυχῶς, οἱ οἰκονομίες τῆς ἐκκλησίας (δηλ. οἱ ὑποχωρήσεις) εἶναι πολλές, ἀλλά καί τά προβλήματα ἀκόμα περισσότερα ὁδηγώντας τούς ανθρώπους σέ θλιβερά ἀδιέξοδα. Αὐτό πού ἐπιβάλλεται νά ἐπιδικώκει ἡ ἐκκλησία μας σήμερα, εἶναι νά συγκεντρώσει τά τέκνα της στό ΔΕΙΠΝΟ, στή Θεία ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. Νά τά μαζέψει, ὃπως καί νά εἶναι, πληγωμένα, κακοντυμένα, μέ ἀντιρρήσεις καί τραύματα καί νά τούς γιατρέψει τίς πληγές. Ἕνας ἱερέας μέ χριστοειδῆ συνείδηση πονάει γιά τό ποίμνιό του καί ἔχει στόχο του νά ἐπουλώσει πληγές, νά γιατρέψει συνειδήσεις,  νά καθαρίσει καρδιές καί νά μήν ὑπηρετήσει κανέναν ἄλλο προσωπικό στόχο μέσα ἀπό τό λειτούργημά του. Χρειάζεται φοβερή προσοχή νά εἶσαι ΥΠΗΡΕΤΗΣ, ἀδελφοί μου, τοῦ ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΟΥ. Γιατί αὐτό, ἀκριβῶς, εἴμαστε ὅσοι φορᾶμε τό ράσο καί ἐπιτελοῦμε μιά διακονία μέσα στήν ἐκκλησία. Διάκονοι καί ὑπηρέτες. Συχνά τό μπερδεύουμε αὐτό καί συμπεριφερόμαστε ὡς ἐξουσιαστές καί διδάσκαλοι.

Προσέξτε στήν παραβολή ὁ ὑπηρέτης ἔκανε ΑΚΡΙΒΩΣ  ὅ,τι τοῦ εἶπε ὁ Κύριός του, δέν ἔβαλε δικά του λόγια καί πράξεις μέσα. Αὐτό καλούμαστε κι ἐμεῖς, ὅσοι «ἐκπροσωποῦμε» ἀναξίως πάντα τόν Κύριο μας στή γῆ. Καλούμαστε νά μεταφέρουμε τά λόγια καί τίς εντολές Του, ὃπως ἀκριβῶς εἶναι χωρίς παραχαράξεις ἢ ἀλλοιώσεις δικές μας. Οὔτε, γιά παράδειγμα, νά παρουσιάζουμε τό ΘΕΟ ὡς ἕνα φοβερό τιμωρό καί νά διώχνουμε τούς ανθρώπους ἀπό τήν ἐκκλησία, ἀλλά οὔτε πάλι νά ἀλλοιώνουμε τίς εντολές τοῦ Θεοῦ κάνοντάς τα ΟΛΑ νά ἐπιτρέπονται

Ἀδελφοί μου, ΟΛΑ συγχωροῦνται μέ τή μετάνοια μέσα στήν ἐκκλησία, ΟΛΑ! Ἀλλά δέν ἐπιτρέπονται καί εὐλογοῦνται ΟΛΑ! Εἶναι τραγικό νά θέλουμε νά ἐξαγοράσουμε τήν εὐλογία γιά πράξεις πού ξέρουμε ὅτι δέν ἐπιτρέπονται. Ὅμως εἶναι θεϊκό νά ἀποφασίζουμε νά ἐξομολογηθοῦμε καί μετανοημένοι νά προσπαθήσουμε νά μήν ἐπαναλάβουμε λάθη καί ἁμαρτίες πού ξέρουμε ὅτι μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τό ΘΕΟ, ἀλλά τή δεδομένη χρονική στιγμή δέν εἴχαμε τή δύναμη νά ἀπέχουμε ἀπό αὐτές. Ἡ πρώτη ἐνέργεια σκληραίνει τήν καρδιά μας καί τήν πωρώνει, ἡ δεύτερη τήν μαλακώνει περισσότερο καί τήν ἁγιάζει. Μέσα στήν ψυχή τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἔχει τοποθετηθεῖ μιά ἰδιότητα, ἡ συνείδηση πού μᾶς χτυπάει καμπανάκι, ὅταν κάτι ἀπό τίς ἐνέργειες ἤ τίς σκέψεις μας ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τό θέλημα τοῦ Δημουργοῦ της. Ὅταν ἀκοῦμε αὐτό τό καμπανάκι καί δέν σπεύδουμε νά ἀλλάξουμε καί νά διορθώσουμε, τότε σιγὰ σιγά ἔρχεται αὐτό ποῦ λέμε πώρωση τῆς συνειδήσεως.

Γιά παράδειγμα ἡ θέση κάποιων χριστιανῶν νά ἐπιμένουν ὅτι τό νά μένω στό σπίτι μου τήν Κυριακή καί ἀπό ἐκεῖ λατρεύω τό ἴδιο τόν ΘΕΟ δέν μπορεῖ μέ τίποτε νά δικαιολογηθεῖ καί νά γίνει ἀποδεχτή ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας παρά μόνο σέ περίπτωση ἀσθένειας. Εἶναι ξεκάθαρη ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἡ πρόσκληση θά λέγαμε. Τή Μ. Πέμπτη ό Χριστός μᾶς παραδίδει τά ΦΡΙΧΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ μέ τήν προστακτική ὑπόδειξη «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν». Ἄρα, δέν μποροῦμε νά διαπραγματευθοῦμε σωτηρία χωρίς τήν παρουσία μας στό ναό τήν Κυριακή καί τή μετοχή στό ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ.

Κοιτᾶξτε τί λέει: «Εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν». Κάντε αὐτό γιά νά μέ θυμᾶστε! Κι ὅταν μέ θυμᾶστε θά εἶστε πιό κοντά σέ μένα. Δέν θά ὑπάρχει κίνδυνος τότε. Κι ἐμεῖς στούς ἄνθρώπους πού θυμόμαστε, πού θέλουμε νά τούς ἔχουμε στή ζωή μας προσπαθοῦμε νά ἔχουμε μιά ἐπικοινωνία: Νά τούς ἀκοῦμε, νά τούς ἐπισκεπτόμαστε, νά τούς κάνουμε δῶρα ἢ νά δεχόμαστε τά δῶρα τους! Γιατί καί τό νά δέχομαι ἕνα δῶρο εἶναι ἔνδειξη ἀγάπης! Ἀκόμα καί ἡ θύμηση μερικῶν ἄνθρώπων μᾶς φέρνει χαρά! Σκεφτεῖτε, λοιπόν, σέ ἀναλογία τί γίνεται μέ τό ΘΕΟ! Ἄν Τόν θυμόμαστε, ἄν Τόν ἐπισκεπτόμαστε, ἄν δεχόμαστε τά δῶρα Του, τότε ἡ ζωή μας θά γεμίζει χαρά καί ἡ ψυχή μας εὐφροσύνη, ὅπως λέει χαρακτηριστικά καί ὁ ψαλμωδός: «Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καί εὐφράνθην».

Συχνά θέλουμε νά δημιουργήσουμε μιά ἰδιωτική θεολογία, γιατί μᾶς λείπει ἡ ταπείνωση νά παραδεχθοῦμε τά λάθη μας στό εὐλογημένο πετραχήλι ἑνός ἁγιασμένου πνευματικοῦ καί νά κοπιάσουμε λίγο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ συχνή καί ἐπιφανειακή πλέον δικαιολογία δέν ὑπάρχουν σήμερα πνευματικοί καί ἅγιοι γέροντες  εἶναι μιά παραπλανητική φωνή, πού πηγάζει ἀπό τόν ἐγωισμό μας  σέ συνεργασία μέ τό ταγκαλάκι, πού θέλει φυσικά νά μᾶς ἀποπροσανατολήσει καί νά μᾶς κρατήσει μακριά ἀπό τό φῶς τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας ὀνομάζουν τή Θεία Κοινωνία «φάρμακο ἀθανασίας». Τρώγοντας καί πίνοντας τό Σῶμα καί τό ΑΙΜΑ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ μας θεοποιούμαστε κατά χάρη, γεμίζουμε ἀπό τά χαρίσματα τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ δηλ. ἀγάπη, εἰρήνη, χαρά, πίστη, μακροθυμία, ἐγκράτεια. Τότε μέσα στήν ψυχή μας θά ὑπάρχει ἀπόλυτη εὐφροσύνη, ἀπόλυτη ΧΑΡΑ. Καί ὁ μόνος τρόπος γιά νά ἔχουμε αὐτό τό φάρμακο ἀθανασίας στή ζωή μας εἶναι ἡ μετά συναισθήσεως ἐξομολόγηση .

Σέ αὐτό τό σημεῖο θά θέλαμε νά κάνουμε μιά παρένθεση. Ὑπάρχει μιά τάση, κι αὐτή νεωτεριστική, μέσα στήν ἐκκλησία νά ἐξομολογοῦνται οἱ πιστοί σέ διάφορους ἱερεῖς ἀνά ἐκκλησίες. Σήμερα ἐδῶ, αὔριο ἐκεῖ. Καταλαβαίνετε ὅτι αὐτό ὄχι μόνο δέν εἶναι σωστό, ἀλλά εἶναι καί ὀλέθριο γιά τήν κατάσταση τῆς ψυχης μας. Ὁ ἅγιος Παϊσιος στό βιβλίο ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ λέει: ψάξε μετά ἐπιμονῆς νά βρεῖς ἕνα καλό γέροντα, ἐξομολόγο. Ὅταν ὅμως τόν βρεῖς, ἄνοιξέ του τήν ψυχή σου καί μήν φύγεις ποτέ ἀπό αὐτόν. Χρειάζεται σταθεροποίηση ἀλλά καί ταυτόχρονα ἐξομολόγηση ΟΛΗΣ μας τῆς ζωῆς, ὥστε ὁ ἔμπειρος πνευματικός νά μπορεῖ νά θεραπεύσει τό ΟΛΟΝ τῆς ψυχῆς μας καί νά μας δώσει τά φάρμακα γιά τή θεραπεία τῶν ασθενειῶν μας.

Εἶναι, ἀκριβῶς, ὅπως συμβαίνει μέ ἕνα καλό γιατρό, πού παρακολουθεί τό ἱστορικό μας καί δέν τόν ἀλλάζουμε, γιατί ἐκεῖνος ξέρει τήν πορεία μας καί τά φάρμακα πού ἔχει χορηγήσει.

Στήν Παλαιά Διαθήκη ἀκόμα καί οἱ ἐπιφανέστεροι καί οἱ πλέον δίκαιοι καί μετανοημένοι, ὅπως ὁ Δαυίδ ὁ βασιλέας, δέν εἶχαν αὐτή τή δωρεά πού ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα δηλ. νά κοινωνοῦμε τό ΣΩΜΑ καί τό ΑΙΜΑ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ. Ὁ Προφητάναξ Δαυίδ ἔλεγε «ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καί εὐφράνθην». Δηλ. μέ τήν προσευχή καί τή θύμηση τοῦ ΘΕΟΥ γέμιζε ἡ καρδιά τους θεία εὐφροσύνη. Ἐμεῖς σήμερα ἔχουμε ΑΠΤΟ καί ζωντανό τόν ΘΕΟ ΜΑΣ, νά θυσιάζεται κάθε Κυριακή στό θυσιαστήριο καί νά μας δίνει σῶμα ἀπό τό Σῶμα Του καί αἷμα ἀπό τό Αἷμα Του. Ἄν σκεφτοῦμε τό μέγεθος αὐτῆς τῆς δωρεᾶς τίποτε δέν μπορεῖ ἀληθινά νά μᾶς θλίψει σέ αὐτή τή ζωή, τίποτε νά μᾶς καταστρέψει ἀλλά καί τίποτε νά μᾶς κρατήσει μακριά Του. Οὔτε βιοτικές μέριμνες, οὔτε πρόσωπα, οὔτε κτήματα, τίποτε. Θά τρέχουμε γεμᾶτοι χαρά πρός τή Ζωή, πρός τό ΦΩΣ, ὅπως τρέχει ἕνα παγωμένο σῶμα πρός τή ζεστή φωτιά.

Στή Θεία Λειτουργία προσφέρεται ἕνα δεῖπνο Μεγάλο, ὄχι γιατί προσφέρονται ὑλικές τροφές, οἱ ὁποῖες πρόσκαιρα τρέφουν τό σῶμα μας, ἀλλά τά προσφερόμενα εἶναι τροφή πνευματική γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς μας. «Εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον». Σέ αὐτό τό Μεγάλο Δεῖπνο ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ τούς πάντας! Θυμόμαστε ὅλοι τό Πάσχα τόν ὑπέροχο κατηχητικό Λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες, πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως, πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν. Καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες μετ' ἀλλήλων χορεύσατε. Ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε. Νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες ΕΥΦΡΑΝΘΗΤΕ σήμερον». Σέ αὐτή τή γεμάτη ἀπό πνευματικά ἀγαθά τράπεζα μᾶς καλεῖ καί ὁ ἱερέας κάθε Κυριακή λέγοντας: «Μετά φόβου Θεοῦ πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε». Οἱ πάντες ἔχουμε τό δικαίωμα ἀνεξάρτητα ποιοί ἤμασταν καί ποιοί εἴμαστε φτάνει νά σεβόμαστε τό Θεό νά ἔχουμε πίστη καί ἀγάπη.

 Δέν μας ἀποκλείει ό Θεός ἀπό τό Μυστικό Δεῖπνο ἀλλά ἡ δική μας ἀμέλεια. Αὐτό πού θέλω νά προσέξουμε στήν παραβολή τοῦ ΔΕΙΠΝΟΥ εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι πού ἀρνήθηκαν νά ἔρθουν ἦταν ἄνθρωποι πού εἶχαν οἰκειότητα μαζί Του καί πίστευαν ὅτι κάποια ἄλλη φορά θά ἀνταποκρίνονταν στό κάλεσμα. Εἶναι, ἴσως, μεταμφιεσμένη αὐτή ἡ ἀναβλητικότητα πού ἔχουμε γιά τή σωτηρία μας ἤ ἡ πεποίθηση ὅτι ἐντάξει λίγο πρό τοῦ θανάτου μας, πού ἀκόμα εἶναι πολύ μακριά, θά φροντίσουμε γιά τή σωτηρία μας, θά ἀρχίσουμε νά πηγαίνουμε ἐκκλησία καί νά μποῦμε σέ μιά σειρά.

Κι ἐμεῖς συχνά, ἀδελφοί μου, ΟΛΟΙ μας στηριγμένοι στή σχέση πού νομίζουμε ὅτι ἔχουμε μέ τό Θεό, ἀρκούμαστε σέ αὐτήν καί συνεχῶς ἀναβάλλουμε νά ἀρχίσουμε μιά οὐσιαστική ἐπικοινωνία μαζί Του. Τελικά, ἴσως ἔρθει μιά σοβαρή ἀσθένεια, ἕνα ἀτύχημα ἢ ἀκόμα καί ό θάνατος πού μᾶς ἀποκόπτουν ἀπό τό δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί πάρουν τή θέση μας ἄλλοι ἄνθρωποι, πού πρίν δέν γνώριζαν τό Θεό, ἀλλά στό πρῶτο κάλεσμά Του ἀνταποκρίθηκαν μέ θέρμη καί χωρίς ἀναβολή. Θυμηθεῖτε τή στάση τοῦ Πέτρου πού ἀπό ἀρνητής ἔγινε ἔνθερμος μαθητής τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί τή στάση τοῦ λῃστοῦ πάνω στό σταυρό, πού μέ ἕνα "μνήσθητί μου Κύριε" ἔγινε ό πρῶτος οἰκήτορας τοῦ παραδείσου. Ἀλλά θυμηθεῖτε καί τή στάση τοῦ Ἰούδα, πού εἶχε κάθε μέρα στά χέρια του τή σωτηρία, ὅμως ἡ μικρή ψυχή του τόν ἐμπόδισε νά τήν κερδίσει.

 Ἀπό τό μεγάλο Δεῖπνο δέν μᾶς ἀποκλείει ὁ Θεός, οὔτε οἱ ἁμαρτίες μας, γιατί αὐτές συγχωροῦνται, ἀλλά μᾶς ἀποκλείει ἡ περιφρόνησή μας. Ἡ ἀμέλειά μας. Ξεχνᾶμε τό Θεό καί προσκολλόμαστε σέ βιοτικές μέριμνες, σέ σαρκικούς δεσμούς καί σέ τόσα ἄλλα, πού αἰχμαλωτίζουν τήν καθημερινότητά μας καί δέν μᾶς ἀφήνουν οὔτε ἕνα λεπτό νά σκεφτοῦμε τό Θεό καί νά εὐφρανθοῦμε, νά χαροῦμε πραγματικά. Γι' αὐτό ἐνῶ κάνουμε αὐτά πού "μᾶς ἀρέσουν" (φαινομενικά) στήν οὐσία κυκλοφοροῦμε μέ σκυθρωπό πρόσωπο καί πάντα ἀγχωμένοι. Ἀκόμα καί στά ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ δίνουμε προτεραιότητα σέ χίλιες δυό ἑτοιμασίες, στά δῶρα, στό γιορτινό τραπέζι, ἀλλά βιαστικά καί ἀπροετοίμαστα θά πᾶμε νά κοινωνήσουμε γιά νά ἐκπληρώσουμε τήν ὑποχρέωσή μας. Μέ κάποια προχειρότητα καί ἀδιαφορία. Ἔτσι, ὅμως, δέν θά νιώσουμε τή χαρά τοῦ Μεγάλου αὐτοῦ γεγονότος τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μας, πού χάρη σέ αὐτήν σώθηκε τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν ἁμαρτία καί τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά ζεῖ αἰώνια μάζί μέ τό Χριστό στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Πολλές φορές θεωροῦμε χάσιμο χρόνου τήν παραμονή μας στή ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ καί ὅτι αὐτό γίνεται ἀπό τούς ἀργόσχολους. Πόσες φορές δικαιολογοῦμε τόν ἑαυτό μας νά χάσουμε τήν Κυριακάτικη Λειτουργία, γιατί ἐπείγουν κάποιες σοβαρές καί ἀπαραίτητες ἐργασίες, ποῦύδέν σηκώνουν ἀναβολή; Πολλοί ἐπιλέγουν τήν Κυριακή τό πρωί νά τοποθετήσουν στό πρόγραμμά τους διάφορες ἀθλητικές δραστηριότητες ἢ ἀκόμα καί φιλανθρωπικές. Ἔτσι, ὅμως, βρισκόμαστε στή θέση τῶν καλεσμένων τῆς περικοπῆς καί λέμε καί ξαναλέμε στόν Κύριο: "Ἔχε μέ παρῃτημένον".

Ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναφέρει σχετικά: "Τό μέρος τοῦ χρόνου πού δανείζουμε στό Θεό δέν πάει χαμένο, ἀλλά πληρώνεται ἀπό Ἐκεῖνον μέ μεγάλο ἐπιτόκιο".  Γιατί στίς περιπτώσεις αὐτές πού μᾶς ἀποσποῦν ἀπό τήν ἐργασία μας, θά τίς ἀναπληρώσει ὁ Κύριος δίνοντας σέ ἐκείνους πού προτιμοῦν τά πνευματικά δύναμη στό σῶμα, προθυμία στήν ψυχή, ἀφθονίᾳ ἐσόδων στίς συναλλαγές τους καί κατευόδωση καί ἐπιτυχία σέ ὅλη τους τή ζωή".

Εἶναι δυνατόν ό Κύριος, πού φροντίζει τήν ψυχή μας μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, νά μή φροντίσει καί τό ὑλικό σῶμα μας, μέσα στό ὁποῖο κατοικεῖ ἡ ψυχή μας; Πολύ περισσότερο δέ ὅσο προσευχόμαστε καί ἀφηνόμαστε στό Θεό, ὁλοκληρωτικά, τόσο Ἐκεῖνος θά φέρνει τεράστιες πνευματικές, ἀλλά καί ὑλικές εὐλογίες στή ζωή μας.

Τά πάντα μέσα στή ζωή μας, ἀδελφοί μου, ἀκόμα καί οἱ ὑλικές ἀπολαύσεις, οἱ φιλίες καί ἡ ζωή μας ἐν γένει ἀποκτοῦν νόημα ἀλλά καί δίνουν πραγματική χαρά, μόνο ὅταν συνδεθοῦν οὐσιαστικά μέ τόν Κύριο. Ὅλη τή ζωή μας τήν παραθέτουμε στόν ΚΥΡΙΟ μέσα στή Θεία Λειτουργία καί Ἐκεῖνος θά φροντίσει καί τίς πιό μικρές της λεπτομέρειες. Στή Θεία Λειτουργία δέν πᾶμε γιά νά κάνουμε ἀτομική προσευχή, ἀλλά γιά νά λατρεύσουμε τόν Κύριο, νά Τιμήσουμε καί νά μετέχουμε τοῦ ΔΕΙΠΝΟΥ αὐτοῦ, πού θά μᾶς δώσει ΖΩΗ. Τά ξέρει ὅλα ό Χριστός μας. Δέν χρειάζεται νά Τόν παρακαλέσουμε νά ἀποκτήσουμε π.χ παιδιά, χρήματα, ἕνα πτυχίο, ἕνα σπίτι, πού τόσο τό ἔχουμε ἀνάγκη. Τά ξέρει καί ξέρει καί τί εἶναι καλλίτερο γιά μᾶς. Πολλές φορές κάτι πού φαίνεται ἐπιτυχία καί καλό γιά τά μάτια μας καί τά μάτια τῆς κοινῆς λογικῆς, μπορεῖ νά εἶναι καταστροφικό γιά τήν ἐξέλιξη τῆς ψυχῆς μας. Γι' αὐτό νά ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό ΘΕΟ καί ἄφημα στό θέλημά Του. Μνήμη Θεοῦ, ἀποδοχή τῶν καλεσμάτων Του κι ὅλα τά ὑπόλοιπα γιά τά ὁποῖα ἐμεῖς τρέχουμε μέ τόσο ἀγχος θά τά φροντίσει Ἐκεῖνος.

Μά σίγουρα θά τά φροντίσει;

Ναί , ἄν ἐμεῖς ἀφήσουμε ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ τόν ἑαυτό μας σέ Ἐκεῖνον.

Ἡ σημερινή παραβολή δέν τοποθετεῖται τυχαῖα λίγο πρίν τά Χριστούγεννα. Ξέρουμε ὅλοι ὅτι τίποτε τυχαῖο δέν ὑπάρχει στή ζωή μας. Οὔτε κἄν μιά συνάντηση μέ ἕναν ἄνθρωπο ἤ ἡ γνωριμία μας μέ ἄλλους. Τοποθετεῖται ἐδῶ γιά νά μας ὑπενθυμίσει ἡ ἐκκλησία μας νά μήν ἀδιαφορήσουμε, νά μήν ἀπαξιώσουμε τήν οὐράνια πρόσκληση ἐξαιτίας τῶν κοσμικῶν, ἑορταστικῶν μας προτεραιοτήτων μέ τόν ἴδιο τρόπο πού ἔκαναν οἱ καλεσμένοι τῆς παραβολῆς. Μήν ἀρχίσουμε κι ἐμεῖς νά λέμε "ἔχε με παρητημένον" γιατί χθές ἢμουν στό ἑορταστικό τραπέζι καί δέν μπορῶ νά σηκωθῶ νωρίς νά ἔρθω στήν ἐκκλησία.

"Ἔχε με παρῃτημένον", γιατί ἔφαγα στό γιορτινό τραπέζι μία μέρα πρίν καί δέν μπορῶ νά κοινωνήσω, γιατί δέν νήστεψα.

"Ἔχε μέ παρῃτημένον", γιατί δέν μπορῶ νά κάνω προσευχή, γιατί ἔτρεχα γιά ψώνια στήν ἀγορά.

"Ἔχε μέ παρῃτημένον",  γιατί καθάριζα τό σπίτι τόσες μέρες γιά τά Χριστούγεννα καί δέν ἔχω δυνάμεις πιά νά ἀσχοληθῶ μέ τόν καθαρισμό τῆς ψυχῆς μου.

Ὅλες αὐτές τίς προτεραιότητες ἐμεῖς τίς συγχωροῦμε εὔκολα στόν ἑαυτό μας καί ἔτσι σιγὰ σιγά ἔρχεται ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τά μυστήρια τῆς ἐκκλησίας, ἀπό τή θύμηση τοῦ Θεοῦ καί φυσικά ἀπό τή χαρά πού προκαλεῖ αὐτή ἡ σχέση μέ τό Θεό. Κι ἔτσι ἐπιδιώκοντας τά δικά μας γιά νά βροῦμε χαρά, διώχνουμε τή χαρά ἀπό τή ζωή μας. Εἶναι κάτι τό παράλογο καί τραγικό αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄν τό σκεφτοῦμε βαθιά καί σοβαρά.

Ό ἴδιος ό Κύριος θυσιάζεται κάθε Κυριακή καί σέ κάθε Λειτουργία γιά ποιό λόγο; Γιά νά μας ἀπαλλάξει ἀπό τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας, νά μᾶς κάνει ξανά εὐτυχισμένους κοντά Του, κι ἐμεῖς προτιμοῦμε νά εἴμαστε δυστυχισμένοι, ἀγχωμένοι, μόνοι, ἀνασφαλεῖς μέσα στίς ἁμαρτίες καί στή μοναξιά μας. Ἄν δέν ἀποφασίσουμε νά βάλουμε πρώτη προτεραιότητα τό ΘΕΟ στή ζωή μας, δέν θά ἔρθει ἡ ποθούμενη εὐτυχία πού ὅλοι στήν οὐσία ψάχνουμε. Ἡ ποθούμενη εἰρήνη στίς ψυχές μας, πού τόσο ταλαιπωροῦνται ἀπό τό ἄγχος τῆς σύγχρονης ἐποχῆς. Εἶναι σίγουρα δικαιολογία ὅτι δέν ἔχουμε σωματικές δυνάμεις ἤ χρόνο νά ἀνταποκριθοῦμε στά πνευματικά μας καθήκοντα. Ἄν ἀρρωστήσει κάποιος δικός μας, μέρες ξενυχτοῦμε στό προσκεφάλι του στό νοσοκομεῖο καί σέ κανονικές συνθῆκες δέν ἀντέχουμε νά ξυπνήσουμε γιά νά πᾶμε στήν Ἐκκλησία τήν Κυριακή τό πρωί ἤ νά σταθοῦμε γιά μισή ὥρα προσευχῆς ὄρθιοι.

Ἄς προσέξουμε τά πράγματα πού μᾶς κρατοῦν μακριά Του, τίς δικαιολογίες, πού ὅμως γίνονται ἁλυσίδες πού μᾶς δένουν σφιχτά γύρω ἀπό τόν ἑαυτό μας:

• Τό χρῆμα καί τίς οἰκονομικές συναλλαγές, τά χωράφια καί τίς περιουσίες μας. Ὁ πόθος νά πλουτίσουμε ἐπί γῆς, νά διεκδικήσουμε ὁλοένα καί περισσότερα ὑλικά ἀγαθά, μᾶς κρατᾶ μακριά ἀπό τό Θεό, μακριά ἀπό τούς συγγενεῖς μας (πόσοι γονεῖς ἀκόμα δέν ἀπαρνήθηκαν τά παιδιά τους γιά κάποια περιουσία πού θέλησαν νά κρατήσουν οἴ ἴδιοι) καί τέλος μακριά ἀπό τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό. Περνοῦν τά χρόνια τῆς ζωῆς μας σέ διαμάχες, σέ στενοχώριες καί σέ μεμψιμοιρίες. Φόβοι, ἀνασφάλειες οἰκονομικές κάνουν τή ζωή μας κόλαση. Ἀντί νά ποῦμε μιά λέξη: "Τά σά ἐκ τῶν σῶν" ὅλα ΔΙΚΑ σου Κύριε καί τίποτε δικό μου ἐπί γῆς, μένουμε μιά ζωή χωρίς ἄνοιγμα ψυχῆς, χωρίς εὐφροσύνη, γιατί μέσα στή ζωή μας δέν θυμηθήκαμε καθόλου τό Θεό, δέν σκεφτήκαμε ὅτι τίποτε δέν μᾶς ἀνήκει, ἀλλά ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ Δικά ΤΟΥ.

Ἄς προσέξουμε τά πράγματα πού μᾶς κρατοῦν μακριά Του, τίς δικαιολογίες πού, ὅμως, γίνονται ἁλυσίδες πού μᾶς δένουν σφιχτά γύρω ἀπό τόν ἑαυτό μας:

Μακριά ἀπό τό ΘΕΟ μᾶς κρατᾶ καί ἡ προσκόλλησή μας σέ ἄνθρώπινες σχέσεις. Συχνά γιά νά μή δυσαρεστήσουμε κάποιους συγγενεῖς μας καταλύουμε τή νηστεία μας σέ ἕνα ἑορταστικό τραπέζι, ἢ ὑποκύπτουμε στούς κοσμικούς νόμους καί ντρεπόμαστε γι' αὐτό πού πρεσβεύουμε γιά νά μήν μᾶς περιφρονήσουν ἄτομα πού συναναστρεφόμαστε, τά ὁποῖα ξέρουμε ὅτι δέν πιστεύουν καί δέν εἶναι μέσα στήν ἐκκλησία. Γιά νά εὐχαριστήσουμε αὐτά τά πρόσωπα, λοιπόν, λέμε στό ΘΕΟ "Ἔχε μέ παρῃτημένον" . Συχνά ἡ προσκόλλησή μας σέ σχέσεις μέ ἄτομα μακριά τήν ἐκκλησία μᾶς βγάζει ἀπό τό δρόμο μας καί προτιμᾶμε νά ἀκολουθουμε αὐτά τά πρόσωπα πού ξέρουμε κατά βάθος ὅτι μᾶς βλάπτουν παρά νά ἀκολουθοῦμε τό ΧΡΙΣΤΟ.

Σήμερα, δυστυχῶς, φτάσαμε στό σημεῖο νά ντρεπόμαστε νά ποῦμε ὅτι πᾶμε ἐκκλησία, ὅτι ἐξομολογούμαστε, ὅτι κοινωνᾶμε, γιατί θά χάσουμε τούς φίλους, τίς παρέες μας, τούς συγγενεῖς μας. Θά μᾶς ποῦν ὑπερβολικούς! Πλανεμένους ἴσως! Πάντως θά μᾶς χλευάσουν καί θά μᾶς περιθωριοποιήσουν. Ἔτσι μένουμε μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία, γιατί διαλέγουμε ἐκείνους ἀντί τό ΧΡΙΣΤΟ. Μακριά ἀπό τό ΧΡΙΣΤΟ μᾶς κρατᾶνε οἱ φιλοδοξίες μας, οἱ ἐργασίες μας, τά ἐνδιαφέροντά μας, πού σκοπό ἔχουν νά χτίσουν ἕνα δυνατό ὑπερεγώ μέσα στήν κοινωνία, πού ὅλοι θά τό θαυμάζουν καί θά τό ἐκτιμοῦν. Κάνουμε τά πάντα γιά νά μορφωθοῦμε, νά μορφώσουμε τά παιδιά μας, γιατί θεοποιοῦμε, μερικές φορές, τή θύραθεν μόρφωση καί ἐλαχιστοποιοῦμε τήν κατά ΘΕΟΝ μόρφωση. Ἄλλη μιά στάση ζωῆς πού λέει στόν Κύριο "ἔχε μέ παρῃτημένον" γιά 30 -40 χρόνια μέχρι νά κτίσω αὐτά πού θέλω καί μετά τά ξαναλέμε.

Μακριά ἀπό τό ΧΡΙΣΤΟ καί τή χαρά καί τήν εὐφροσύνη τῆς ψυχῆς μᾶς κρατάει καί ἡ ἔλλειψη ἀγάπης γιά τόν πλησίον. Ἡ ἀπουσία ἐλεημοσύνης. Συχνή εἶναι ἡ εἰκόνα ζητιάνων ἔξω ἀπό τά καταστήματα, πού ἐμεῖς μπαίνουμε καί βγαίνουμε φορτωμένοι μέ τά δῶρα καί διάφορες ἀγορές. Μήν περιφρονοῦμε! Ἄς δίνουμε κάτι μικρό ἀπό τό ταμεῖο μας, ὅσο ἄντέχει ὁ καθένας! Ἔστω καί ἕνα 20λεπτο. Κανείς μας δέν θά γίνει πιό πλούσιος ἢ πιό φτωχός ἀπό ἕνα ἀσήμαντο ποσό, ὅπως αὐτό. Πολλοί φέρνουν τήν ἀντίρρηση: Καί ἄν λένε ψέματα; Ἄν λένε ψέματα, τότε μεγάλη εὐλογία θά ἔρθει σέ σένα, πού ἔκανες ἐλεημοσύνη. Δῶσε τό μικρό ὀβολό σου καί ταυτόχρονα πές μιά προσευχή γι' αὐτή τήν ψυχή, πού βρίσκεται πλανεμένη μέσα στό ψεῦδος καί φυσικά μακριά ἀπό τή χαρά τοῦ Θεοῦ.

 Ἄς κάνουμε, λοιπόν, τήν ψυχή μας προσευχόμενη καί ἐλεήμονα. Ἐμνήσθην τοῦ Θεου καί εὔφράνθην σημαίνει θυμήθηκα τόν πλησίον μου, γιατί ξεκάθαρα εἶπαν οἱ Πατέρες: "Εἶδες τόν ἀδελφό σου; Εἶδες τό Θεό σου". Δέν μπορῶ νά περιφρονῶ τό διπλανό καί νά νιώθω χαρά καί νά θέλω νά λέγομαι ἂνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

Μά, θά πεῖ κάποιος, ὅλα αὐτά τά τηρῶ ἐκ νεότητός μου! Καί πηγαίνω ἐκκλησία καί μελετῶ καί ἐλεῶ τόν πλησίον μου, τί πλέον; Γιατί δέν νιώθω χαρά καί εὐφροσύνη;

Κάτι λείπει ἀπό τίς ψυχές μας, ἀδελφοί μου. Αὐτό τό ἀπόλυτο δόσιμο. Αὐτή ἡ συνεχής θύμηση τοῦ Θεοῦ σέ καθετί πού κάνουμε. Ἡ μετάνοια καί ταπείνωση, πού εἶναι τά διαβατήριά μας γιά τήν εἴσοδο στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Θυμηθεῖτε τήν Ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτία, πού τή βάζει πρότυπο ἡ ἐκκλησία μας τή Μ. Τεσσαρακοστή. Δέν πήγαινε ἐκκλησία, ἀλλά ἔδωσε ΟΛΟΝ τόν ἑαυτό της στό Θεό! Παρέδωσε ὅλη τή σκέψη καί τό σῶμα της στό ΘΕΟ καί ὄχι ἁπλῶς συγχωρέθηκαν οἱ ἁμαρτίες της, ἀλλά ἁγίασε! Θυμηθεῖτε τούς ἀσκητές μας στήν ἔρημο. Σέ τί συνθῆκες ζοῦσαν καί πόσο, ὅμως, παρόλες τίς ἄθλιες ὑλικές συνθῆκες αὐτοί εἶχαν ἕνα παιδικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στό πρόσωπό τους. Σήμερα ἐμεῖς ἔχουμε τά πάντα, ἀλλά μᾶς λείπει ἡ χαρά καί τό χαμόγελο τῆς ἀθωότητος. Ταυτόχρονα πές μιά προσευχή γι' αύτή τήν ψυχή πού βρίσκεται πλανεμένη μέσα στό ψεῦδος καί φυσικά μακριά ἀπό τή χαρά τοῦ Θεοῦ.

Λένε οἱ ἐρημῖτες Γέροντες: Μή στενοχωριέσαι, ἄν δέν κατάφερες νά πᾶς ἐκκλησία γιά εὔλογους λόγους, ἀνεξάρτητους ἀπό τή θέλησή σου. Μπορεῖ καί πνευματικά νά κοινωνήσεις τόν ΘΕΟΝ! Αὐτοί οἱ ἐρημῖτες σπάνια εἶχαν Θεία ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, ὅμως κοινωνοῦσαν τοῦ ΘΕΟΥ μέ τόν μυστηριακό τρόπο, πού γίνεται μέσα στήν ψυχή! Κοινωνοῦσαν τοῦ ΘΕΟΥ, διότι ὅλη τους ἡ ὕπαρξη ἦταν ἑνωμένη μέ τό ΘΕΟ, κι ἔτσι ό Θεός τούς ἔστελνε τή χάρη Του. Νομίζω ὅτι αὐτό τό βίωμα κάπου κι ἐμεῖς τό ἔχουμε ζήσει μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχουν φορές πού χωρίς νά κοινωνήσουμε τῶν Ἄχράντων Μυστηρίων, νιώθουμε τέτοια εὐφροσύνη καί χάρη μέσα στήν ψυχή μας, νιώθουμε τήν παρουσία τοῦ ΘΕΟΥ!

Μᾶς λείπει, ἀδελφοί μου, αὐτή ἡ εὐφροσύνη! Μπορεῖ νά μιλᾶμε γιά τό ΘΕΟ, νά γράφουμε γιά τό ΘΕΟ, ὅμως δέν νιώθουμε τό ΘΕΟ! Δέν νιώθουμε αὐτό πού ἔλεγε ὁ Δαυίδ: "Ἔμνήσθην τοῦ Θεοῦ καί εὔφράνθην". Μήπως μέσα στό μυαλό μας ἔχουμε σχηματισμένη μιά λάθος εἰκόνα καί ἔννοια γιά τό ΘΕΟ; Ἴσως τόν ταυτίζουμε μέ ἕναν αὐστηρό νομοδιδάσκαλο καί τόν ἑαυτό μας σάν γραμματέα αὐτοῦ τοῦ νομοθέτη καί τηρητή τῶν ἐντολῶν Του;

Γι' αὐτό, ὅταν μπαίνουμε στήν ἐκκλησία, ἀρχίζουμε νά εἴμαστε αὐστηροί μέ τούς ἄλλους καί κριτές τους καί δέν νιώθουμε εὐφροσύνη,  διότι ὁ ΘΕΟΣ εἶναι εὐσπλαγχνία. Δέν μας ὅρισε κριτές καί ἐλεγκτές τῶν συνανθρώπων μας. Νά τό προσέξουμε αὐτό τό σημεῖο, γιατί πιστεύω εἶναι ἕνα σημεῖο πού μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό αὐτή τήν καρδιακή εὐφροσύνη.

Κάποτε τά γράμματα εἶχαν ἀξία, γιατί λίγοι μποροῦσαν νά τά μάθουν, σήμερα αὐτό πού εἶναι τῶν λίγων εἶναι ἡ ἀληθινή πίστη καί ἡ χαρά στή ζωή μέσα ἀπό τή σχέση μας μέ τό Θεό. Ἀντίθετα, σήμερα θά λέγαμε ὑπάρχει ἕνας φανερός ἀθεϊσμός καί μιά πολεμική τῆς πίστεως καί ἐδῶ εἶναι τό ἔργο τῆς ἐκκλησίας νά δημιουργήσει στούς ἀνθρώπους ἔστω τήν ὑποψία ὅτι ἡ ὑγιής πίστη εἶναι ἡ πρωταρχική ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἀπό τήν ἄλλη ἀντί νά ἔχουμε ἀληθινή πίστη ἑδραιώνεται μέσα μας μιά θρησκοληψία. Γινόμαστε μέ τήν πάροδο τῶν ἐτῶν θρῆσκοι καί ὄχι ἄληθινά πιστοί. Αὐτό εἶναι πού μᾶς λείπει ἐμᾶς τῶν φαινομενικά πιστῶν. Ἡ ὑγιής σχέση μέ τό Θεό καί ἡ ἀπόλυτη παράδοση στά χέρια Του εἶναι τά ἐχέγγυα τῆς ἀληθινῆς εὐτυχίας μας.

Μόνο ἡ διαρκής προσευχή, ἡ νοερά προσευχή-πού εἶναι ἐφικτή καί μέσα στόν κόσμο-μπορεῖ νά δώσει στήν ψυχή μας τήν ἀπόλυτη ἐπικοινωνία μέ τό Θεό καί νά χαρίσει στό πνεῦμα μας αὐτή τήν εἰρήνη πού ποθεῖ γιά νά εἶναι ἤρεμο καί εὐτυχισμένο. Κανένας ἄλλος τρόπος δέν ὑπάρχει, κατά τούς Πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας, ἱκανός γιά νά βάλει φραγμό στό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό νά θυμᾶται συνέχεια τό ΘΕΟ. Διότι αἰτία, πολλές φορές, γιά τή δυστυχία μας εἶναι οἱ λογισμοί μας.  Ὁ Ἄγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἔλεγε: "Μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ ῦ ἀναπνευστέον".

Αὐτή ἡ συνεχής μνήμη τοῦ Θεου ὀνομάζεται ἀπό τούς Πατέρες ΝΗΨΙΣ καί ὁδηγεῖ πάντα στό δρόμο τῆς ἀρετῆς καί τῆς εὐτυχίας. Πῶς εἶναι δυνατόν μέσα στόν κόσμο νά ἔχουμε ἀδιάλειπτη μνήμη ΘΕΟΥ;

Μέ τήν προσευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», τή λεγομένη ΕΥΧΟΥΛΑ, ὅπως χαρακτηριστικά τή λέει ό Ὅσιος Ἐφραίμ ό Κατουνακιώτης. Τήν προσευχή αὐτή μποροῦμε νά τή λέμε ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ καί ΟΠΟΤΕΔΗΠΟΤΕ. Ἔτσι ἐλκύουμε τή ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ καί πολεμᾶμε ὅλα τά ἀντίθετα πνεύματα τῆς ἀκηδίας, περιεργείας, ἀργίας καί κάθε κακό πνεῦμα, πού καταδιώκει τό νοῦ καί τήν καρδιά μας. Μέ τήν εὐχούλα ἡ ψυχή μας θά δροσίζεται, θά παρηγορεῖται συνεχῶς καί οἱ πειρασμοί δέν θά μᾶς βρίσκουν ἀπροετοίμαστους νά μᾶς ρίχνουν στή θανατηφόρα ἀπελπισία.

Δέν ὑπάρχει τίποτε ἀκατόρθωτο, ἄρκεῖ νά τό ἐπιδιώκουμε μέ ἐπιμονή καί ὑπομονή. Ὅλα τά πάθη θεραπεύονται καί ὅλες οἱ δυσκολίες τοῦ σύγχρονου τούτου βίου ἀντιμετωπίζονται ἀρκεῖ νά "προσκαρτεροῦμε τήν προσευχή". Παράλληλα μέ τήν προσευχή ἐπιβάλλεται νά προσέχουμε τήν κατάκριση, τήν πολυλογία, τή σκληροκαρδία καί γενικά καθετί πού θά ἐμποδίσει τήν ἐνέργεια τῆς ΘΕΙΑΣ χάριτος νά εἰσέλθει στήν ψυχή μας. Εἶναι ἐντελῶς πλανεμένη ἀντίληψη νά νομίζει κανείς ὅτι ἡ μονολόγιστη εὐχή εἶναι ἀποκλειστικά καθῆκον τῶν μοναχῶν, ἀλλά ἀντίθετα εἶναι χρέος καί ἀνάγκη κάθε πιστοῦ.

Ὁ ἀείμνηστος γέροντας Ἰωσήφ ὁ Βατοπαιδινός ὀνόμασε τήν προσευχή "ΓΛΩΣΣΑ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος" θέλοντας νά δείξει ὅτι ὅλη ἡ ΖΩΗ τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπό τή σχέση του μέ τήν προσευχή. Τόσο ἡ αἰώνια ζωή, γιατί ἔτσι ἐπιτυγχάνεται ἡ σωτηρία του, ὅσο καί ἡ ἐπίγεια ζωή, γιατί ἔτσι ἐπιτυγχάνεται ἡ εὐτυχία του. Μπορεῖ νά μήν μποροῦμε νά φτάσουμε στήν τελειότητα ἡ ὁποία κατορθώνεται μόνο ἀπό λίγους ἀγωνιστές καί ἡσυχαστές, μποροῦμε, ὅμως, ὅλοι νά γευθοῦμε τούς καρπούς τῆς προσευχῆς πού εἶναι ἀσύγκριτα γλυκεῖς, πλούσιοι καί ἐπωφελεῖς καί συμπληρώνουν κάθε κενό τῆς ζωῆς μας καί κάθε ἀνάγκη σέ ὅποιο χῶρο καί θέση κι ἄν βρισκόμαστε. Κρούετε, αἰτεῖτε καί ζητεῖτε διά παντός!

Ἄν αὐτές οἱ συνεχεῖς ἐπικλήσεις καί προσευχές μας συνοδεύονται μέ τήν καρδιακή μετάνοια γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἡ χάρις πού θά δεχθοῦμε στήν ψυχή μας δέν περιγράφεται. Τότε θά ζήσουμε τό λόγο τοῦ ΔΑΥΙΔ: "Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καί εὔφράνθην". Τότε ἡ ψυχή μας θά ζήσει τήν ἀπόλυτη χαρά καί εὐφροσύνη. Τήν ἀπόλυτη χαρά καί εἰρήνη, ποΎ δέν θά μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ κανένα ἀγαθό τοῦ κόσμου τούτου.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι μετά τήν πτώση χάσαμε τόν προσανατολισμό μας, ξεχάσαμε ὅτι εἴμαστε πλασμένοι "κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ". Ξεχάσαμε ὅτι ό κόσμος ἐδῶ εἶναι ἕνα προσωρινό πέρασμα γιά νά εἰσέλθουμε στό χῶρο τῆς αἰωνιότητος. Τήν αἰωνιότητα, ὅμως, θά τή ζήσουμε ἀπό τήν παροῦσα ζωή, ὅταν αὐτή τή χαρακτηρίζει μιά σταθερή σχέση ἀγάπης μέ τό Θεό. Ἄς μή ζητᾶμε θαύματα καί ἀποδείξεις γιά νά ἔρθουμε κοντά στό ΧΡΙΣΤΟ. Ἄς μή ρωτᾶμε συνεχῶς τό ΓΙΑΤΙ καί ἀμφιβάλλουμε καί ἀντιδροῦμε γιά τά πάντα.

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς μετά τήν ἀνάστασή Του συνάντησε τόν Ἀπόστολο Θωμᾶ, πού ἔδειχνε μιά μορφή ἀπιστίας στήν ἀνάστασή Του, τοῦ τόνισε: "Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες". Αὐτό δείχνει τή δύναμη τῆς πίστεως καί τῆς προσευχῆς. Ἄν φυλάξουμε μέ σθένος τήν προσευχή καί τήν ἀπόλυτη παράδοση στό ΘΕΟ, τότε ἡ εὐτυχία μας δέν εἶναι μακριά.

"Ἰδού ὁ ἐρχόμενος ἥξει" καί τότε ὁ καθένας μας θά ἀκούσει:

" εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ, εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου".

Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως