KYΡΙΑΚΗ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ, 26-3-2023

1^ος Κατανυκτικός Ἑσπερινός

 Ἱερός Ναός  Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Αἰγίου

Θεῖο κήρυγμα: «Ὑπομνήσεις ἑτοιμασίας γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή».

Τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου  π. Ἀμβροσίου Γκουρβέλου, Ἱερατικοῦ  Προϊσταμένου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελιστρίας  Πατρῶν.

Σεβασμιώτατε πάτερ καί Δέσποτα, ἅγιε Καλαβρύτων & Αἰγιαλείας κ.κ. Ἱερώνυμε,

Ζητώντας τήν εὐχή σας, προκειμένου νά ἀπευθύνω λίγες πνευματικές σκέψεις στό εὐλογημένο ἐκκλησίασμα, ἤθελα νά σᾶς εὐχαριστήσω ἀπό καρδίας τόσο γιά τήν σημερινή τιμητική πρόσκλησή σας, ὅσον καί γιά τήν πολλή σας ἀγάπη πρός τό πρόσωπό μου, ἀπό τότε πού σᾶς ἐγνώρισα μέχρι καί σήμερα. Δεχθεῖτε μαζί μέ τήν εὐγνωμοσύνη μου καί τήν ταπεινή ὑπέρ ὑμῶν προσευχή μου.

Ἰδιαίτερη εὐλογία ἀποτελεῖ ἡ παρουσία ἀνάμεσά μας τοῦ Γέροντος Μητροπολίτου πρ. Καλαβρύτων & Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου, ὁ ὁποῖος ὡς δένδρον εὐσκιόφυλλον καί κατάκαρπον μέ τόν ἔμπειρο λόγο του καί τήν πατρική του ἀγάπη περιβάλλει ὅλους μας,  ἀλλά καί ἐμένα προσωπικῶς.

Πατέρες καί ἀδελφοί μου,

Μέ τόν σημερινό πρῶτο κατανυκτικό ἑσπερινό εἰσήλθαμε στήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἤθελα, λοιπόν, νά σᾶς μιλήσω γιά τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς μας, οἱ ὁποῖοι ὑποβαθμίζουν τήν πνευματική μας ζωή καί μᾶς κρατοῦν χαμηλά. Εἶναι ὕπουλοι γι’ αὐτό καί τούς ξεχνοῦμε, δέν ἀκοῦμε συχνά γι’ αὐτούς καί τήν διαλυτική δράση τους. Γιά τόν λόγο αὐτό σκέφθηκα σήμερα νά τούς ὑπενθυμίσω στήν ἀγάπη σας, ὥστε νά τούς προσέξουμε. Οἱ τρεῖς αὐτοί ἐχθροί μας εἶναι ἡ λήθη, ἡ φιλαυτία καί ἡ ἀκηδία. Τούς ἀναφέρουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας καί γράφουν πολλά γιά τήν κακή τους ἐπίδραση πάνω μας καί μάλιστα στό πῶς συντελοῦν στήν αὔξηση τῶν παθῶν μέσα μας.

Ἡ λήθη εἶναι τό ἀντίθετο τῆς ἀλήθειας. Τό ψέμα εἶναι ἡ παραποίηση τῆς ἀλήθειας, ἐνῶ ἡ λήθη εἶναι ἡ λησμοσύνη τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐντολῶν Του γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἐτήσια ἀνακύκληση τῶν ἑορτῶν καί τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἔχει ὡς σκοπό, νά μᾶς ξαναθυμίσει τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς. Κάθε χρόνο ἐπαναλαμβάνουμε τίς ἴδιες εὐαγγελικές καί ἀποστολικές περικοπές, τούς ὕμνους καί τίς ἑορτές, γιά νά μήν ξεχνιόμαστε. Ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ὑποβολή τοῦ πονηροῦ ρέπει πρός τήν λήθη. Σήμερα, δυστυχῶς, μεγάλο τμῆμα τοῦ λαοῦ μας ἀλλά καί τῶν μελῶν τῆς ἐκκλησίας χαρακτηρίζεται ὄχι ἁπλῶς γιά τήν λήθη ἀλλά γιά τήν ἄγνοια τῶν ἁγίων Γραφῶν, πού σύμφωνα μέ τόν Ἱερό Χρυσόστομο εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα κακά. Οἱ ἄνθρωποι δέν μελετοῦν. Κάποιοι ἀρκοῦνται στό νά ἀκοῦν ἤ νά διαβάζουν ὁμιλίες στό διαδίκτυο. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι μελέτη, δέν ἐντυπώνεται μέσα μας, ἁπλῶς εἶναι ἕνα πασάλειμμα, κάτι τό ἐπιφανειακό. Ἡ ἐπαφή μέ τούς χριστιανούς μας σέ θέματα γνώσης τῆς πίστης μας εἶναι ἀπογοητευτική. Χρειαζόμαστε ἐπανευαγγελισμό, ἱεραποστολή ἐσωτερική.

Θά πρότεινα σέ ὅσους βρισκόμαστε σήμερα στόν Ναό αὐτό τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν, τό ἑξῆς: τήν φετινή Σαρακοστή νά διαβάσουμε ἕνα ἀπό τά τέσσερα Εὐαγγέλια. Ἄς τό ξεκινήσουμε ἀπό αὔριο. Θά νιώσουμε καλύτερα τό Πάσχα. Χαρά καί ὠφέλεια θά βιώσουμε μέσα μας.

Ἀλλά καί ἡ νηστεία πού ξεκινᾶ ἀπό αὔριο εἶναι καί αὐτή μιά ὑπόμνηση τῆς ἀλήθειας, ὅτι εἴμαστε πλασμένοι γιά τόν Θεό καί ὅτι μόνο ὅ,τι ἔχει σχέση μαζί Του ἀξίζει, δίνει νόημα καί χαρά καί αἰώνια διάρκεια στήν μικρή καί γεμάτη ἀτέλειες καί φθορά ζωή μας. Νηστεύουμε, γιατί θυμόμαστε, τί ἔκανε γιά μᾶς ὁ Χριστός. Πῶς μποροῦμε γιά παράδειγμα νά καταλύουμε τήν Τετάρτη πού Τόν προδώσαμε ἤ τήν Παρασκευή πού Τόν σταυρώσαμε; Ἄν αἰσθανόμαστε ὅσα ἔγιναν τότε καί ἐπαναλαμβάνονται διαρκῶς στή ζωή μας ὡς ἀνθρωπότητα καί ὡς πρόσωπα, πῶς μποροῦμε νά τρῶμε καί νά πίνουμε;

Ἑπομένως ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι μιά εὐκαιρία ἀνακαίνισης τοῦ ἀνθρώπου. Ἄν κάθε χρόνο κάνουμε τίς ἀπαραίτητες ἰατρικές ἐξετάσεις, προκειμένου νά διαφυλάξουμε τό πολύτιμο ἀγαθό τῆς σωματικῆς ὑγείας, τότε ἡ Σαρακοστή εἶναι ἡ ἐτήσια ἀναζωογόνηση τῆς ψυχῆς μας στό μεγάλο ἰατρεῖο, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μέ καθρέπτη τό ἅγιο Εὐαγγέλιο νά καθρεπτίσουμε τόν ἑαυτό μας καί νά δοῦμε τίς ἁμαρτίες μας καί τίς παραλείψεις μας. Καί μέ τήν Ἐξομολόγηση, τήν νηστεία καί τήν προσευχή, ὡς ἄλλης μορφῆς φάρμακα, νά θεραπεύσουμε τήν ψυχή μας, τόν ἐσωτερικό μας ἑαυτό.

Ὁ δεύτερος μεγάλος ἐχθρός μας εἶναι ἡ φιλαυτία. Φιλαυτία εἶναι ἡ παράλογη ἀγάπη γιά τόν ἑαυτό μας. Εἶναι ἡ ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν μας, κακῶν καί καλῶν. Καί λέω καί τῶν καλῶν, διότι ὁ φίλαυτος ἔχει ὡς κέντρο τῆς ζωῆς του τόν ἑαυτό του καί μόνο, ἀκόμη καί σέ μιά χριστιανική ἐκδοχή. Εἶναι ὁ ἑαυτούλης του καί μόνον. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι μακράν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ὑπήκοος στό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυρικοῦ καί ὁ Ὁποῖος μᾶς παραγγέλλει «μηδείς τό ἑαυτοῦ ζητείτω ἀλλά τό τοῦ ἑτέρου ἕκαστος» καί ἐπιπλέον ὅτι δέν ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας ἀλλά στό Θεό, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐξαγόρασε μέ τό Αἷμα Του.

Ὁ ἀποψινός ἑσπερινός ὀνομάζεται τῆς συγχωρήσεως. Ζητοῦμε συγνώμη ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον, προκειμένου μέ ἀγάπη καί ἀγαθή συνείδηση νά διαπλεύσουμε τό πέλαγος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὅμως, τί σημαίνει, συγχωρῶ; σύν καί χωρῶ, ἀφήνω χῶρο στόν ἄλλο, νά βρίσκεται δίπλα μου σωματικά καί καρδιακά, μέσα σέ ἀτμόσφαιρα ἀγάπης καί ἐλευθερίας.

Οἱ ἄνθρωποι σήμερα δέν συγχωροῦν εὔκολα, διότι βασιλεύει ἡ ἔννοια τοῦ δικαιώματος. Εἴμαστε λίγο πολύ δικαιωματιστές. Ὁ Χριστός μέ τήν ζωή Του καί ἰδιαιτέρως πάνω ἀπό τόν Γολγοθᾶ μᾶς δίδαξε, ὅτι τό μόνο δικαίωμα στή ζωή μας εἶναι ἡ δική Του μίμηση καί ἡ θυσία τῆς ἀγάπης ἕως τέλους. «Εὐλογητός εἶ Κύριε δίδαξόν με τά δικαιώματά Σου» ψάλλουμε. Τοῦ λέμε, λοιπόν, Κύριε δίδαξέ με τίς ἀρετές Σου. Δῶσε μου δύναμη νά Σέ ἀκολουθήσω. Οἱ ἄνθρωποι ὑποφέρουμε καί νομίζουμε, ὅτι μᾶς φταῖνε οἱ ἄλλοι, ὅτι μᾶς ἀδικοῦν, μᾶς ὑποτιμοῦν. Ἴσως καί νά εἶναι ἔτσι, ἀλλά ὁ μεγάλος ἀδικημένος, ὁ ἀναμάρτητος Κύριος μᾶς δίδαξε ὅτι μόνον ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῆς φιλαυτίας μας καί ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ μας, θά μᾶς ὁδηγήσουν στήν ἀληθινή, στήν ἀναστάσιμη χαρά. Ὅσο κοιτᾶμε τόν ἑαυτό μας τόσο θά γκρινιάζουμε, θά μελαγχολοῦμε, θά τσακωνόμαστε. Ὅσο ξεχνᾶμε συνειδητά καί γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ τον ἑαυτό μας, τόσο θά εἰρηνεύουμε μέσα μας καί μέ τούς γύρω μας. Ἕχουμε ἀνάγκη νά εἰρηνεύσουμε, ἀλλά αὐτό προϋποθέτει τρεῖς ἀποφάσεις, τό νά μήν ἀπαιτοῦμε ἀπό κανέναν, νά μήν προσδοκοῦμε τίποτε καί νά μάθουμε νά δικαιολογοῦμε.

Ἡ μετάνοια, γιά τήν ὁποία τόσο πολύ μιλοῦμε τήν Σαρακοστή, ἔρχεται νά ἀντιπαρατεθεῖ στήν φιλαυτία τῆς ἐποχῆς μας καί τοῦ καθενός μας, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἀδιέξοδα καί συγκρούσεις, ἐσωτερικές καί ἐξωτερικές. Νά ἀλλάξουμε νοῦ, νά ἀλλάξουμε μυαλά. Συχνά διαπιστώνουμε, ὅτι δέν ἀντέχουμε οὔτε τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό, δέν τόν συγχωροῦμε, ἀπογοητευόμαστε καί δυστυχῶς ἀρκετοί στίς ἡμέρες μας φθάνουν καί στήν θανάσιμη, τἠν δίχως ἐπιστροφή ἁμαρτία, τῆς αὐτοκτονίας. Ἡ μετάνοια, καί μάλιστα ἡ Ἐξομολόγηση, εἶναι ἡ δυνατότητα νά συγχωρήσουμε, νά θεραπεύσουμε καί κυριολεκτικά νά σώσουμε τόν ἑαυτό μας.

Ἀδελφοί μου,

Γνωρίζω ὅτι αὐτά, πού σᾶς λέω, δείχνουν λίγο παράξενα ἤ καί παράλογα γιά τήν σύγχρονη πραγματικότητα. Μέ τόν «Σταυρό στό χέρι, δέν γίνεται τίποτε», λένε κάποιοι. Καί ἀπαντῶ ἐρωτῶντας «Εἶστε εὐχαριστημένοι μέ τήν εἰκόνα τῆς κοινωνίας μας σήμερα; Εἶστε εὐχαριστημένοι μέ τήν ζωή σας;» Ἡ ἀπάντησή σας, πιθανότατα, θά εἶναι ἀρνητική. Νά ποιά εἶναι τά ἀποτελέσματα τοῦ δρόμου δίχως Χριστό. Ὅμως, θά προτείνω αὐτή τήν Σαρακοστή νά δοκιμάσουμε νά πᾶμε μέ τόν Σταυρό στό χέρι! Πιό ἁπλᾶ νά βάλουμε στόχο αὐτή τήν Σαρακοστή νά δοθοῦμε στόν Θεό, στό θέλημά Του καί ἐπίσης νά δώσουμε προτεραιότητα στούς ἄλλους ἀδελφούς μας. Νά τούς δοῦμε σάν τόν Χριστό ἤ ἔστω σάν μιά εὐκαιρία γιά νά γίνουμε καλύτεροι. Πιό πρακτικά νά ἀποφασίσουμε, νά μήν γκρινιάξουμε, νά μήν παραπονεθοῦμε, νά μήν ζητήσουμε κάτι γιά μᾶς καί γιά ὅ,τι αἰσθανόμαστε ὅτι ἀδικούμαστε, αὐτό νά τό προσφέρουμε στόν ἄλλο καί ἰδιαιτέρως σέ αὐτούς πού ζοῦμε μαζί στό ἴδιο σπίτι ἤ περνοῦμε πολύ χρόνο μαζί τους. Ἐξάλλου ἐκεῖ, συνήθως, συναντοῦμε δυσκολίες. Μπορεῖ νά ἀγαποῦμε τούς πτωχούς, τά ζῶα ἤ τό περιβάλλον ἀλλά δυσκολευόμαστε νά ἀνεχόμαστε ἐν ἀγάπῃ αὐτόν πού εἶναι δίπλα μας.

Θά μᾶς βοηθήσει στόν ἀγῶνα κατά τῆς φιλαυτίας καί ἡ νηστεία, ἡ ὁποία εἶναι μίμηση τοῦ Χριστοῦ, ὑπακοή στό θέλημά Του καί ταυτόχρονα ἀπάρνηση τοῦ θελήματός μας, αὐτοπειθαρχία καί ἐκτίμηση τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ, πού τά θεωροῦμε δεδομένα. Βοηθάει νά πεινάσουμε ἐκουσίως! Ἡ νηστεία καί ἐν γένει ἡ ἐγκράτεια εἶναι ἡ λύση στήν πλεονεξία πού δημιουργεῖ πολέμους, ἤ ἀκόμη εὐθύνεται γιά τήν καταστροφή τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Μποροῦμε νά νηστεύσουμε ὅλοι μας, ἀδελφοί μου. Μιά ὡραία νηστεία πού θά σᾶς πρότεινα εἶναι αὐτή τῆς τηλεόρασης καί τοῦ διαδικτύου. Νά σπάσουμε λίγο τά δεσμά μας ἀπό τά καλώδια τῆς τηλεόρασης καί τά δίχτυα τοῦ διαδικτύου!

Καί ὁ τρίτος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου στήν πνευματική του ζωή εἶναι ἡ ἀκηδία. Κήδομαι σημαίνει φροντίζω. Ἀκηδία εἶναι ἡ ἀδιαφορία, ἡ ἀμέλεια γιά τήν σωτηρία μας, πού βαθμιαίως γίνεται μιά κατάσταση ἐγκατάλειψης, ἐσωτερικῆς παράλυσης, βαριεστημάρας καί ἔλλειψης ἱκανοποίησης, ἀποξένωσης ἀπό ὅ,τι πνευματικό, ὅ,τι σχετίζεται μέ τόν Οὐρανό. Ἡ ἀκηδία εἶναι ἡ ἀρρώστια τῆς ἐποχῆς μας. Ἡ φιληδονία καί ἡ πλεονεξία πού προβάλλει καί προσφέρει ὁ σύγχρονος κόσμος, δημιουργοῦν πνευματική καί ὄχι μόνον ἀπονέκρωση. Ἐπιπλέον ἡ ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας, τά ἄφθονα ὑλικά ἀγαθά καί οἱ πολλές εὐκολίες, ἔχουν καί τίς ἀρνητικές συνέπειές τους στήν ζωή μας. Βλέπεις νέους καί ὑγιεῖς ἀνθρώπους, νά σέρνονται νωχελικά, νά κινοῦνται ἀνεύθυνα καί ἀπρόσεκτα. Ψάχνεις νά βρεῖς χριστιανό, πού νά θέλει νά ἀγωνιστεῖ. Πορευόμαστε χωρίς ὁράματα, χωρίς ἐνθουσιασμό, σάν νά μᾶς ἔχουν ποτίσει ἕνα ὑπνωτικό. Ὅλοι μας ἀναζητοῦμε τό εὔκολο, τό γρήγορο, τό ἄκοπο. Γι’ αὐτό καί εἰσπράτουμε τήν λύπη καί τό ἀνικανοποίητο. Δυστυχῶς ἡ ἀκηδία ἔχει εἰσχωρήσει καί στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, Κληρικούς, Μοναχούς καί λαϊκούς ἀδελφούς.

«Φιλοπόνως ἔργασαι τό δοθέν σοι τάλαντον» θά ἀκούσουμε τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Τά τάλαντα, τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, τήν ζωή πού μᾶς χάρισε, πρέπει φιλοπόνως νά τά ἐργαστοῦμε, προκειμένου νά ἔχουμε καρπούς. Φιλοπονία! Δίχως κόπο καί μόχθο, δίχως ἀγῶνα καί ἐγρήγορση, μήν περιμένουμε νά βροῦμε χαρά μέσα μας καί πρόοδο σέ κάθε τομέα τῆς ζωῆς μας καί ἑπομένως καί στήν πνευματική μας ζωή. Ἡ πορεία μας μοιάζει μέ τήν ἀνάβαση σέ ἕνα βουνό. Ὑπάρχει τό μονοπάτι ὑπάρχει καί ὁ δρόμος. Ἄν ἀνεβεῖς ἀπό τό μονοπάτι ἡ ἀνάβαση εἶναι κουραστική ἀλλά ἡ ἱκανοποίηση ἀπό τόν ἑαυτό σου πού τά κατάφερε καί ἡ ἀπόλαυση ἀπό τήν θέα τῆς κορυφῆς, σέ ἀναζωογονοῦν καί σέ ἐνισχύουν καί γιά ἄλλες νίκες καί κατακτήσεις. Ἄν ἀνεβεῖς ἀπό τόν δρόμο μέ τό αὐτοκίνητο, θά στερηθεῖς ὅλα αὐτά ἀλλά κυρίως μαθαίνεις τόν ἑαυτό σου στήν τεμπελιά, στήν ἀκηδία. Οἱ ἄνθρωποι ἀπεχθάνονται τόν ἱδρῶτα καί τόν σωματικό κόπο, γι’ αὐτό καί νιώθουν μονίμως ἀκάθαρτοι καί κουρασμένοι. Μοῦ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά τούς νέους ἀνθρώπους, πού ἐνῶ ἔχουν ἱκανότητες ἐκουσίως δέν ἐργάζονται. «Μοιάζουν μέ μιά καλή καί δυνατή μηχανή, πού δέν τήν δουλεύεις ἤ τήν ὑπολειτουργεῖς, ὁπότε παγώνουν τά λάδια καί τελικῶς καταστρέφεται». Ὀφείλουμε νά νικήσουμε τήν ἀκηδία μέ τόν εὐλογημένο κόπο καί τόν συνεχή μας ἀγώνα.

Σεβασμιώτατοι, Πατέρες καί ἀδελφοί μου,

Ἤδη εἰσήλθαμε στήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Εἶναι περίοδος ἐντατικοῦ ἀγῶνος. Στήν παροῦσα ζωή εἴμαστε σέ πόλεμο, ἕναν ἰσόβιο, ἀόρατο πόλεμο, ὄχι μόνον μέ ὅσα μᾶς περιβάλλουν καί τά ἀντιλαμβανόμεθα, ἀλλά κυρίως «πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», δηλαδή τόν διάβολο. Ὅμως πάνω ἀπό τόν κοσμοκράτορα εἶναι ὁ Παντοκράτορας Κύριος, πού εἶναι ἐγγύς πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις Αὐτόν ἐν πίστει καί ἀληθείᾳ. Εἶναι κοντά μας συναγωνιζόμενος στόν ἀγῶνα μας ἐναντίον τῆς λήθης, τῆς φιλαυτίας, τῆς ἀκηδίας, πού γεννοῦν τόσα ἄλλα πάθη καί πού ταλαιπωροῦν τήν ζωή μας. Οἱ ὑπομνήσεις τῆς σημερινῆς ὁμιλίας ἄς ἐκλειφθοῦν ὡς μηνύματα ἀφύπνισης πρός ὅλους μας καί ἐμένα προσωπικῶς, ὥστε νά πάρουμε στά σοβαρά τήν ζωή μας καί κυρίως τήν σωτηρία μας. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας». «Ἔφθασε καιρός, ἡ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἀρχή…»! Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι ὁ εὐπρόσδεκτος καιρός, ὁ καιρός τῆς μετανοίας, πού γιά ἀκόμη χρονιά μᾶς χαρίζει ἡ ἀνέκφραστη πρόνοια καί πολλή ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ.

Ἄς τόν ὑποδεχθοῦμε μέ χαρά καί ἄς τόν ἀξιοποιήσουμε φιλόπονα. Ἄς μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τήν προστασία τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν, τίς μεσιτεῖες πάντων τῶν Ἁγίων καί τίς εὐχές σας, Σεβασμιώτατοι, «τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἀγωνίσασθαι, τὸν δρόμον τῆς νηστείας ἐκτελέσαι, τὴν πίστιν ἀδιαίρετον τηρῆσαι, τὰς κεφαλὰς τῶν ἀοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητάς τε τῆς ἁμαρτίας ἀναφανῆναι, καὶ ἀκατακρίτως φθάσαι προσκυνῆσαι καὶ τήν ἁγίαν Ἀνάστασιν». Ἀμήν.